Τις μεγαλύτερες ενοχές τις έχεις όταν δεν σε αγαπάς

Της Παναγιώτας Μαλισόβα

Ακούω το σάλπισμα της βροχής.
Με καλεί να ανοίξω την πόρτα να βγω έξω, να με πλύνει, να με καθαρίσει, να με εξαγνίσει.
Από τις ντροπές που τρυπούν τον ξύλινο κορμό του μυαλού μου και το τρώνε σιγά-σιγά όπως το σαράκι τρώει το ξύλο. Από τις τύψεις και τις ενοχές που έχουν κάνει φωλιά, στα πιο ψηλά κλαδιά της ψυχής μου.
Γεννούν αυγά, κάθονται και τα κλωσούν όμως από μέσα τους δεν βγαίνουν πουλιά παρά δάκρυα πόνου και θλίψης.
Γιατί πονώ για μένα που λιποτάκτησα στα φανταχτερά θέλω της ζωής μου και έχασα τον ξάστερο προορισμό μου.
Γιατί μαύρο μαντήλι φόρεσα στα όνειρα μου.
Γιατί δεν πάτησα φρένο στις επιθυμίες των άλλων και τις έκανα δικές μου
Γιατί μ’ άφησα απροστάτευτη στη λεία επιτήδειων εραστών
Γιατί έκλεισα τις κουρτίνες στη χαρά και δεν άφησα να μπει φως στη ζωή μου.
Γιατί δεν καρφίτσωσα την ευτυχία μου στο πέτο, αλλά την καταχώνιασα μέσα σ’ ένα μπαούλο χωρίς ναφθαλίνη και την έφαγε ο σκόρος.
Γιατί δεν μ’ αγάπησα όσο έπρεπε και έκρυψα το κεφάλι μου στην άμμο, όπως η στρουθοκάμηλος για να μην δω  τον ερχομό της αγάπης
Γιατί δεν ξεχύθηκα καλπάζοντας σε άγνωστες διαδρομές, αλλά έμεινα στάσιμη στη χιλιοπαιγμένη  σιγουριά.
Γιατί έγινα προδότης των ιδανικών μου, αφού δεν μπόρεσα ποτέ να τα πραγματοποιήσω.
Πενθώ για όλα αυτά και έχω ντυθεί στα μαύρα και κλαίω τον πεθαμένο μου εαυτό, που τώρα δεν περιμένει την Δευτέρα παρουσία για να αναστηθεί.
Μονάχα ελπίζω στη γλυκιά, επίμονη, μεθυστική μελωδία της βροχής που με καλεί για να με λυτρώσει.
Πρέπει όμως να βιαστώ, από στιγμή σε στιγμή η βροχή μπορεί να σταματήσει και ίσως η επόμενη αργήσει να έρθει.

αναπνοές