Μόνο από τον εαυτό σου δεν μπορείς να ξεφύγεις!

Οι μέρες περνούν γρήγορα με την μία μέρα να διαδέχεται την επόμενη και εσύ κάθε μέρα ξυπνάς, ανοίγεις τα μάτια, τεντώνεσαι και μέχρι να προλάβεις να συνειδητοποιήσεις πώς νιώθεις, αν έχεις ξυπνήσει με καλή ή κακή διάθεση, αναγκάζεσαι να βάλεις την μάσκα με το ωραίο σου χαμόγελο. Έχει γίνει τόσο αυτοματοποιημένη η συνήθεια αυτή που σχεδόν έχεις ξεχάσει ποιος είσαι, τι θέλεις ποιες είναι οι ανάγκες σου.

Η μάσκα είναι μόνιμα δίπλα σου και νιώθεις ότι δεν μπορείς να μην την βάλεις. Κάθε μέρα μπαίνεις στον ίδιο ρόλο και προσπαθείς να γίνεσαι όλο και “καλύτερος”. Είσαι μάλιστα τόσο καλός που κανένας δεν ξεχωρίζει πια τη μάσκα που φοράς και έχει γίνει ένα με εσένα. Πόσο καλά όμως μπορείς να κρυφτείς από τον ίδιο σου τον εαυτό; Κρύβεται κανείς πίσω από το δάχτυλό του;

Βαθιά μέσα σου το ξέρεις, το αναγνωρίζεις παρά το ότι επιλέγεις να μην το κοιτάς κατάματα. Σε κουράζει όμως αυτό αφάνταστα πολύ και το διαπιστώνεις με την κάθε μέρα που περνάει και φεύγει. Το σώμα σου το νιώθεις ότι απλά περπατάει μηχανικά και εκτελεί οδηγίες που παίρνει από τον εγκέφαλο για το τι θα κάνει μέσα στην ημέρα. Όμως δεν νιώθει κανένα συναίσθημα. Η αποσύνδεση είναι τόσο μεγάλη που απλά το σώμα σου το νιώθεις σαν ένα όχημα που σε μεταφέρει. Το τίμημα της μάσκας είναι μεγάλο. Παλιά θυμάσαι ότι πόναγες και στεναχωριόσουν πολύ, αλλά τώρα μοιάζει να έχει ξεθωριάσει και αυτό. Κάποιες μόνο στιγμές το σώμα σου αντιδρά για να σου δείξει ότι υπάρχει και ότι δεν μπορεί άλλο να υπομένει καρτερικά τα μαρτύρια που του επιβάλλεις. Είναι οι στιγμές που διάφοροι πόνοι κάνουν την εμφάνιση τους. Ο αυχένας είναι σφιγμένος, η μέση αντιδρά καθηλώνοντας σε και το κεφάλι πάει να σπάσει. Εκείνες τις στιγμές δεν μπορείς να ξεφύγεις ούτε από τον εαυτό σου.

Είναι σκληρό να πρέπει να παραδεχτείς πόσο σε επηρεάζει η μάσκα που φοράς, γιατί αν το παραδεχτείς θα πρέπει να αναλάβεις και την ευθύνη του εαυτού σου που σου ζητάει φροντίδα. Για να φροντίσεις όμως τον εαυτό σου θα πρέπει να ξέρεις και τον τρόπο και δυστυχώς δεν το κατέχεις ως βίωμα. Δεν σου έμαθε κάποιος να είσαι η προτεραιότητα σου. Αυτό που έχεις μάθει καλά είναι να φροντίζεις και να καλύπτεις τις ανάγκες των άλλων. Πώς τώρα λοιπόν να το κάνεις για εσένα; Το σώμα σου όμως πλέον ξεκάθαρα έχει αρχίσει να σου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι αν δεν κάνεις κάτι για να το αγκαλιάσεις και να το περιποιηθείς ότι κινδυνεύεις. Μήπως ήρθε η ώρα από το παρασκήνιο να σε φέρεις στο προσκήνιο;

 Γράφει η

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας

Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος