Search
Home

Από μικρή αγαπούσα τις ιστορίες, η αγάπη για το διάβασμα ήρθε πολύ αργότερα. Μου άρεσε να μου διαβάζει παραμύθια η μαμά μου ή να μου τα αφηγείται η μεγαλύτερη αδελφή μου. Σιγά σιγά όμως με κέρδιζαν οι εικόνες και ήθελα να ξέρω τι έλεγαν οι ήρωες και άρχισα να τα διαβάζω μόνη μου.

Για φέτος τις γιορτές δεν μπορώ παρά να γράψω ένα κείμενο για το διαχρονικό δώρο για παιδιά, τα παραμύθια.  Η ανάγνωση παραμυθιών στα παιδιά βοηθάει στη βελτίωση των γλωσσικών δεξιοτήτων τους και στην αύξηση του λεξιλογίου τους. Δημιουργεί μια καλή σχέση με το διάβασμα και τη μάθηση. Βοηθάει του γονείς να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά, να μιλήσουν μαζί τους και να συζητήσουν διάφορα θέματα. Ενισχύει τις γονεϊκές δεξιότητες και είναι μια ωραία διαδικασία, το διάβασμα παραμυθιών πριν το ύπνο.

Σαν συγγραφέας αγαπάω όλα τα όμορφα παραμύθια. Κάποια τα ξεχωρίζω για την ιστορία τους και ζηλεύω την φαντασία του συγγραφέα, άλλες φορές είναι η εικονογράφηση που κερδίζει τις εντυπώσεις και τέλος, είναι κάποιες εκδόσεις τόσο προσεγμένες και φροντισμένες που είναι μικρά έργα τέχνης.

Το να έχεις φίλους και να ανήκεις σε μια ομάδα δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Δυσκολία είχε και η πάπια της ιστορίας «Με θέλεις στην ομάδα σου;» των John Kelly και Steph Laberis απο τις εκδόσεις Πυραμίδα. Τι κάνεις όταν τα άλλα ζώα εστιάζουν στη διαφορετικότητα και μένεις μόνη; Ίσως είναι η ώρα να χαράξεις το δικό σου δρόμο και να φτιάξεις τη δική σου ομάδα που μπορούν να συμμετέχουν όλοι όσοι πραγματικά το θέλουν. Μια όμορφη ιστορία με ζωντανές εικόνες που σου τραβάν την προσοχή. Απευθύνεται σε μικρά παιδιά.

Το δεύτερο βιβλίο που ξεχώρισα είναι «Ο δρόμος για το σπίτι» του αγαπημένου Oliver Jeffers, από τις εκδόσεις Ίκαρος. Η ιστορία ένα μικρού αγοριού που βρέθηκε μια μέρα στο φεγγάρι. Έτσι απλά, γιατί τα παιδιά μπορούν να βρεθούν στο φεγγάρι, να πέσουν με αλεξίπτωτο στη γη και να σκαρφαλώσουν πίσω στο φεγγάρι με σχοινί. Μιλάει για τη συνεργασία και τη φιλία και πώς χρειάζεται να εμπιστευόμαστε τους άλλους για να τα καταφέρουμε.

Για το τέλος, άφησα το συγκινητικά λιτό και συνάμα δυνατό παραμύθι της Ρεμπέκα Ντοτρέμερ, που έχει γράψει την ιστορία και καταφέρνει να δημιουργήσει μια μοναδική ατμόσφαιρα με την εικονογράφηση της. Λέγεται το «Δάσος που κοιμόταν» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ένα βιβλίο για παιδιά και μεγάλους. Ένας μικρός περίπατος με τον πρίγκιπα στην χώρα που όλοι κοιμούνται, στη χώρα που μοιάζουν ζωντανοί- νεκροί. Όλη μέρα φυσάνε – ξεφυσάνε αλλά δεν ξυπνούν. Άραγε τι χρειάζεται για να ξυπνήσουν όλοι, τι ή ποιον;  Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτός ο ύπνος της καθημερινότητας και της ρουτίνας; το φύσημα και το ξεφύσημα μέχρι να βγει η μέρα, ο μήνας, ο χρόνος. Και πάντα περιμένουμε κάτι να μας βγάλει από το λήθαργο, τις γιορτές, λίγες διακοπές, ένα έντονο συναίσθημα και όλο αναβάλουμε το ξύπνημα, όλο μεταφέρουμε τη χαρά για την επόμενη μέρα, τη μεθεπόμενη, για  100 χρόνια μετά. Αυτό που χρειάζεται ίσως είναι κάτι απλό, πολύ απλό, θυμήσου, καταλήγει.

Με πολύ αγάπη,
Καλές Γιορτές

Γράφει η

Έρα Μουλάκη
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια