Φοβάμαι να μιλήσω για τον φόβο μου!

Φοβάμαι και όταν αρχίζω να φοβάμαι απλά παγώνω και το συναίσθημα του φόβου παγώνει κι αυτό μαζί μου. Τι ακολουθεί μετά; Επικρατεί η λογική ή αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε η εκλογίκευση και φυσικά η σκέψη μπαίνει μπροστά στον αυτόματο. Δευτερόλεπτα μετά σειρά έχει η ανάλυση, ώστε να καταλάβω με τη λογική μου πάντα πρωτίστως τι αντιμετωπίζω, ποια τα δεδομένα και τι εναλλακτικές έχω.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι να μπορώ να ανταπεξέρχομαι “παληκαρίσια” σε όλες τις αντίξοες συνθήκες. Αυτό τουλάχιστον έχουν εισπράξει οι γύρω μου. Τι πραγματικά όμως συμβαίνει μέσα μου κανείς δεν θα το μάθει, καθώς έχω μάθει χρόνια τώρα και το κρύβω καλά. Τόσο καλά που ακόμα κι εγώ η ίδια ξεγελιέμαι με τον εαυτό μου. Εγώ να φοβάμαι; Δεν μπορεί και δεν πρέπει εγώ να φοβάμαι. Ο ρόλος της δυνατής έχει μπει για τα καλά στο πετσί μου. Για την ακρίβεια έχει γίνει ένα με εμένα. Το τελευταίο διάστημα αρχίζω να συνειδητοποιώ αυτόν τον ρόλο μέσω μια διαδικασίας εσωτερικής ενδοσκόπησης που έχω ξεκινήσει. Μέχρι πριν δεν αναρωτιόμουν καν.

Αλήθεια τι μπορεί να έχει εισπράξει ένας άνθρωπος που να τον κάνει να μη νιώθει ουσιαστικά τον φόβο, αλλά η λογική να μπαίνει μπροστά και να ισοπεδώνει το συναίσθημα; Η λογική μεν δίνει τις λύσεις στις πιο καίριες στιγμές, αλλά παράλληλα δεν αφήνει καθόλου χώρο στο συναίσθημα να εκφραστεί. Αντίθετα το συναίσθημα λογοκρίνεται από μια ισχυρή εσωτερική λογοκρισία και καταχωνιάζεται ακόμα πιο βαθιά.    Όταν τα πρώτα χρόνια της ζωής σου, έχεις βιώματα που έχουν χαρακτεί ανεξίτηλα στον εσωτερικό σου κόσμο και σε έχουν σημαδέψει, τότε το μυαλό σου, η ψυχή σου και το σώμα σου ακολουθούν αυτήν την πορεία. Δεν μπορείς όμως να μιλήσεις γι’ αυτό, καθώς είναι γεγονότα που συνέβησαν όταν ακόμα ήσουν βρέφος ή σε νηπιακή ηλικία και δεν μπορούν να ανασυρθούν με τον σύνηθες τρόπο, τον γνωστικό στην ενήλικη ζωή και αυτό σε μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Ξέρεις ότι κάτι υπάρχει, βιώνεις την διαφορετικότητα, αλλά δεν μπορείς να την εξηγήσεις.

Όταν από την γέννηση σου, δεν κατάφερες να συνδεθείς με τους γονείς σου, τότε τα τραύματα που προκύπτουν είναι βαθιά και επουλώνονται δύσκολα. Από τα πρώτα μηνύματα που έλαβες και εμπέδωσες βαθιά, ήταν: “Δεν με θέλουν εδώ. Δεν είμαι ευπρόσδεκτος, ούτε καν επιθυμητός.” Αυτά ήταν τα αποτελέσματα της πρόωρης “ανεξαρτητοποίησης” και της μη σύνδεσης με τους γονείς ή της σύνδεσης μέσω ανασφαλών δεσμών, οι οποίοι ενείχαν τιμωρίες, απειλές, απόρριψη και συνεχή ακύρωση και υποτίμηση των συναισθημάτων. Ουσιαστικά κατάλαβες από πολύ νωρίς ότι είσαι μόνος στη ζωή χωρίς συνοδοιπόρους και έπρεπε να τα βγάλεις πέρα για να επιβιώσεις.

Τι πιο αποτελεσματικό από το να προσπαθείς να παγώνεις τον φόβο σου; Αυτή τη στρατηγική φαίνεται ότι “επέλεξες” κι εσύ για να επιβιώσεις και να βγεις δυνατός από αυτό το στρεσογόνο περιβάλλον. Χρειάστηκε πολλά χρόνια για να το συνειδητοποιήσεις, αλλά τώρα το κατάλαβες. Όμως τώρα ξέρεις ότι το μικρό παιδάκι μέσα σου έχει εσένα για να το αγκαλιάσεις και να το παρηγορήσεις όταν φοβάται. Δεν χρειάζεται πια να καταπνίγεις, ούτε να φοβάσαι τους φόβους μου γιατί έχεις εσένα να σε αγαπάς και να σε αποδέχεσαι άνευ όρων!

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού
Ψυχολόγος Υγείας 

Οικογενειακη/ Συστημική Σύμβουλος