Αν δεν είμαι τέλειος δεν υπάρχω

Από παιδιά μάθαμε να προσπαθούμε. Να προσπαθούμε να γίνουμε κάτι καλύτερο, ή το καλύτερο. Να προσπαθούμε να είμαστε οι άριστοι μαθητές, οι πρώτοι αθλητές, τα καλά παιδιά. Από μικροί έπρεπε να ξεπερνάμε όρια, να έχουμε ταβάνια, να λειτουργούμε σε κουτάκια. Να σεβόμαστε τους άλλους, να αγαπάμε τους γονείς μας, να δίνουμε για να νιώθουμε ότι αξίζουμε.

Βίαια και έμμεσα μας πέρασαν πως αν δεν δώσουμε τον άψογο εαυτό μας, δε μας αξίζει κάτι καλύτερο. Αν δεν είμαστε τέλειοι ή σωστοί δε θα τα καταφέρουμε. Δε θα καταφέρουμε να μας αγαπήσουν, να βρούμε τη δουλειά των ονείρων μας, να χτίσουμε τη ζωή που φανταζόμαστε.

Προσπαθήσαμε να γίνουμε κάτι άλλο και αφήσαμε τον εαυτό μας κρυμμένο βαθιά σε ξεχασμένα σχολικά τετράδια που φιλοξένησαν για λίγο τα όνειρα μας.

Και κάπου εκεί, επάνω στην προσπάθεια, ξεχάσαμε να ζούμε. Νιώθουμε κουρασμένοι, εξουθενωμένοι, ο ύπνος μας χαλάει, οι σχέσεις μας φθείρονται και εμείς πλέον δε μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από καμία προσπάθεια. Θα θέλαμε να έρθει κάποιος και μαγικά να μας ψιθυρίσει «δε χρειάζεται να προσπαθείς άλλο, εγώ είμαι εδώ». Να μας αποδείξει πως δε χρειάζεται να είμαστε ρομπότ για να αξίζουμε ξεκούραση. Να μας διδάξει πως το νόημα της ζωής δεν κρύβεται στους αριθμούς, στα πτυχία και στα αξιώματα αλλά στην ξεγνοιασιά, την βουτιά μέσα σε όλα όσα αγαπάμε, στα ίδια μας τα λάθη.

Φτιάξαμε μια υπέροχη βιτρίνα και το περιεχόμενο έμεινε αφρόντιστο. Και κανένας δε μας είπε πως είτε είσαι σωστός είτε ευτυχισμένος. Δε μπορείς να έχεις και τα δύο.

Η τελειότητα μυρίζει αποστείρωση, η ευτυχία προυποθέτει τσαλάκωμα.

Έτσι λοιπόν, η ιστορία μας διδάσκει πως η ολοκλήρωση ενός στόχου δεν είναι και η απόδειξη ότι αξίζουμε. Η αυταξία μας δεν κρίνεται από το αποτέλεσμα όσων κάνουμε.

Υπάρχουμε, άρα αξίζουμε. Είμαστε τέλειοι από τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Απόλυτα προγραμματισμένοι να αφοσιωθούμε σε ότι μας ταιριάζει και να το ανάγουμε σε τέχνη. Δεν είναι περίεργο η διαπίστωση πως ότι αγαπάμε να κάνουμε ως ενήλικες, το κάναμε με έναν διαφορετικό τρόπο και στην παιδική μας ηλικία.

Απλώς κάπου ανάμεσα, μπήκαν οι προσδοκίες των γονέων, τα κοινωνικά στερεότυπα, οι φόβοι και η κριτική των τρίτων. Και το τέλειο πρόγραμμα μας, άλλαξε προορισμό. Άρχισε να ζει για τους άλλους και άφησε στην άκρη εμάς. Έτσι έπρεπε, έτσι ήταν σωστό.
Ίσως να νιώθουμε πως το να είμαστε τέλειοι δείχνει και το πόσο επιτυχημένοι είμαστε. Ίσως ναι, επιτυγχάνουμε τους στόχους στη δουλειά μας, αλλά πόσο καλά τα πάμε με τις ανθρώπινες σχέσεις μας, τα συναισθήματα μας, τις δραστηριότητες μας, τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής; Τι ορίζει επιτυχία ή ευτυχία ο καθένας μας;

Και αν μας πάρουν την τελειότητα που τόσο κοπιάσαμε να υιοθετήσουμε, μπορούμε να ζήσουμε ή δε θα ξέρουμε ποιοι είμαστε δίχως αυτήν;
Το μυστικό είναι στη ροή. Να αφεθείς σε όσα φέρει η ζωή. Να περιτριγυρίσεις τον εαυτό σου από όλα όσα αγαπάς και η τελειότητα δε θα είναι πια μέσο, αλλά αυθόρμητο αποτέλεσμα. Άλλωστε, λένε πως η δύναμη κρύβεται στο τσαλάκωμα, στην ικανότητα να είσαι όταν δεν έχεις.
Εσύ λοιπόν, τι θα διαλέξεις; Θα σταθείς στην πανέμορφη βιτρίνα σου, ή θα βουτήξεις στη ζωή;

Γράφει η

Χαρά Βλαχοδήμου

Ψυχολόγος