Τα υποκατάστατα δε γεμίζουν το κενό

Τα μέσα κοινωνική δικτύωσης δεν θα φτάσουν ποτέ την ανθρώπινη επαφή. Η έλλειψη σεξ δε θα ικανοποιηθεί ποτέ από μια σοκολάτα. Το αλκοόλ δεν αντικαθιστά την πραγματική διασκέδαση και το φαγητό που καταπίνουμε, δε θα πάρει ποτέ τη θέση των ανικανοποίητων συναισθημάτων μας. Γελιέσαι αν νομίζεις πως οτιδήποτε είχες κάποτε σε δεύτερη προτεραιότητα, θα γίνει πρώτη και θα σε κάνει ευτυχισμένο.

Τα υποκατάστατα, στη σημερινή εποχή, καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της ζωής μας. Και αυτό γιατί ο άνθρωπος βολεύεται με ότι κάτσει.

Ποιος, μωρέ, να παλεύει τώρα για το αληθινό, το πραγματικό, το «δεκάρι»; Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές, φωνάζει ο θιγμένος μας εαυτός και υποκύπτουμε στις δεύτερες ή τρίτες επιλογές μας.Λογικό. Μόνος σου δε μπορείς. Από το να υποφέρεις για λίγο λοιπόν, προτιμάς την εφήμερη ευχαρίστηση.

Τα υποκατάστατα φέρνουν μια μικρή ανακούφιση και σε κάνουν να ξεχαστείς για λίγο από την έλλειψη σου. Μπορεί να μη μπορείς να σταυρώσεις άνθρωπο στο δρόμο, αλλά αφού έχεις το facebook ή το tinder, θα «σταυρώσεις»επαφή» μέσω του υπολογιστή σου. Εύκολο, άφοβο, βολικό.Χωρίς πολλά ρίσκα και την πιθανότητα «χυλόπιτας» στα μούτρα σου. Άλλωστε ότι λέγεται μέσω του πληκτρολογίου είναι σαν να μην ειπώθηκε ποτέ, λένε δίκαια χαρακτηριζόμενοι, ως «εραστές εξ’επαφής».

Και για να το πιάσω από την αρχή, τα υποκατάστατα είναι συνέπεια της αδυναμίας μας να αντιμετωπίσουμε όσα φοβόμαστε. Η της σιγουριάς μας πως δε μπορούμε να έχουμε αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη και θέλουμε. Ο άνθρωπος φοβάται να ανοιχτεί, να εκφραστεί, να αφεθεί. Αντί, λοιπόν να ψάξει τις αιτίες των φόβων του, αντί να θέλει να δει το πρόβλημα από τη ρίζα του, επιλέγει την ευκολία. Αντικαθιστά αυτό που φοβάται με κάτι πιο ανώδυνο,λιγότερο επικίνδυνο. Και εκεί κολλάει η έκφραση «όποιος φοβάται,πέφτει και κοιμάται».

Γιατί, άνθρωπε μου, με το να αντικαθιστάς ότι φοβάσαι, αντικαθιστάς αυτό που αγαπάς. Και αυτό γίνεται συνήθεια. Θα το κάνεις κάθε φορά που τρομάζεις ή όποτε νιώσεις απειλή ή όποτε χρειαστεί να παλέψεις για όσα θέλεις. Αλλά τι λέω. Εσύ δεν έμαθες να παλεύεις, έμαθες να τρως σοκολάτα αντί να έρθεις κοντά με έναν άνθρωπο, να αγαπάς το πληκτρολόγιο αντί να αγαπάς δυο μάτια, να κατεβάζεις άφθονες ποσότητες αλκοόλ και φαγητού αντί να σηκωθείς από τη βολή σου και να φωνάξεις όσα έχουν ανάγκη να ακουστούν.

Και θα σε πάω και ένα βήμα πιο μπροστά. Χρόνια αργότερα, η ζωή σου θα ναι γεμάτη με υποκατάστατα, τόσο, που θα έχεις ξεχάσει τα σκονισμένα σου όνειρα. Αυτά που κάποτε λόγω της φοβίας σου, είχαν μετατραπεί σε εφιάλτες.

Κανένα κενό δε γεμίζει με αργυρά και ασημένια μετάλλια. Μόνο το χρυσό μένει αναλλοίωτο στο χρόνο και στην καρδιά σου. Κάθε τι άλλο, είναι παρηγοριά στον άρρωστο.Και για να κατακτήσεις το δικό σου χρυσό, θα πρέπει να μη σταματήσεις τις καθυστερήσεις στο δρόμο και να μην το σπαταλάς για την εφήμερη ηδονή που σου προσφέρεται πλουσιοπάροχα στο δρόμο των αντικατάστατων.

Θα έπρεπε να ξέρεις πως αν προσκυνάς το εύκολο και αυτό που μπορεί να έχει ο καθένας, αυτό θα έχεις δίπλα σου στο τέλος. Καιρός,λοιπόν να απαντήσουμε στα γιατί μας και να μην ρίχνουμε τις ευθύνες στην τύχη, στο σύμπαν ή στην ευτυχία που δεν ήρθε ποτέ για εμάς.

Γιατί αν εμείς δεν την επιλέξουμε… «η ζωή θα είναι ωραία αλλά θα τα έχει με άλλον», μόνιμα, αμετάκλητα και απόλυτα.

Γράφει η

 Χαρά Βλαχοδήμου

ψυχολόγος