Πάντα θα κουβαλάς μέσα σου έναν κόκκο χρυσόσκονης

Μαγεία…
Την ονειρεύεσαι και τη ζωγραφίζεις στο μυαλό σου με χρώματα της φωτιάς…

Τη λαχταράς να σε παθιάσει με το παραμύθι της…
Να σου βάλει φτερά για να πετάξεις…

Κι όταν τελικά τη συναντάς, αυτή τη στιγμή της απογείωσής σου την πρωτοκολλείς στον φάκελο που γράφει «ευτυχία»…

Και τη νιώθεις μέχρι τη στιγμή που αρχίζεις να αμφισβητείς τη δύναμη των φτερών σου…

Θυμάσαι εκείνο το τελευταίο πέταγμα…
Εκείνο που σου κόστισε πολύ!…
Και η μαγεία χάνεται…

Ο φόβος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στο μυαλό σου…

Πρέπει να γυρίσεις πίσω και να χωρέσεις πάλι στο βολεμένο σου κορμί…

Τινάζεις τη χρυσόσκονη από πάνω σου και πετάς μακριά το μαγικό σου το ραβδί.

Ανακούφιση να χωράνε ξανά οι στιγμές σου στο μέτριο που συνήθισες, στο λίγο που αντέχεις…

Ένας κόκκος χρυσόσκονης μόνο ξέμεινε κολλημένος μέσα σου.

Ίσα που να σου θυμίζει τον αριθμό πρωτοκόλλου της στιγμής σου.

Μονολογείς ένα «έστω»…
«Έστω κι αυτό το λίγο το έζησα»…

Κι ο κόκκος σου αμείλικτα σου ψιθυρίζει: «Κρίμα που το λίγο σου το μέτρησες για πολύ…

Ήθελα να κυλιστείς μες στη χρυσόσκονή μου…
Να θυμηθείς πως είναι να βλέπεις παντού την ομορφιά…
Πως είναι να ξυπνάς με τον ήλιο μέσα σου και να κοιμάσαι με το φεγγάρι αγκαλιά σου… Ήθελα να θυμηθείς πως είναι το αληθινό χαμόγελό σου…
Πως είναι να αντικρίζεις στον καθρέφτη σου τη λάμψη των ματιών σου..»

Σε παίδεψαν τα λόγια του …

Κι αρχίζεις να αναζητάς το μαγικό ραβδί σου.

Ξέρεις πως θα σου χρειαστεί…
Όταν η μαγεία της στιγμής σου σε ξανασυναντήσει!

Γιατί θα έρθει η στιγμή που θα ξυπνήσει με ένα μαγικό φιλί, για να σου θυμίσει ξανά…

Πως είναι να κυλιέσαι στη χρυσόσκονη του δικού σου παραμυθιού!

Γράφει η

Γεωργία Ανδριώτου

παιδαγωγός