Η αυτοπεποίθηση του παιδιού μου – Tips για Γονείς

Γράφει ηΑναστασία Στραβοράβδη-Καραλέκα
Σύμβουλος Θετικής Διαπαιδαγώγησης
ΜΕΡΟΣ Γ’
Είναι γνωστή η αγωνία των γονιών να δουν τη γενναιότητα στα μάτια των παιδιών τους, την αίσθηση πως μπορούν να αντιμετωπίσουν νέες προκλήσεις και σταδιακά να πιστεύουν στον εαυτό τους.   Και είναι εκείνοι, που περισσότερο από τον οποιοδήποτε μπορούν να συμβάλλουν στο “χτίσιμο” της αυτοπεποίθησης του παιδιού τους. Σε όλη τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, οι γονείς έχουν καθημερινά και ασυναίσθητα τις ευκαιρίες να προετοιμάσουν τα παιδιά στο να είναι αυτάρκη και να φροντίζουν τον εαυτό τους.
Φυσικά, στα πρώτα χρόνια της ζωής τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς και τους δημιουργεί μια συναισθηματική ικανοποίηση η γνώση ότι είναι αναγκαίοι.

Ωστόσο, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και σταθερά κατακτούν αυτοεκτίμηση και ανεξαρτησία, η σχέση τους με τους γονείς μπορεί να προχωρήσει σε ένα ακόμα “πλουσιότερο” επίπεδο επικοινωνίας.

Ο δεσμός ενδυναμώνεται, όχι από την εξάρτηση, αλλά την αγάπη και την κοινή υπερηφάνεια των όσων μπορούν να καταφέρνουν.

Αν και η κάθε περίπτωση παιδιού είναι μοναδική, οι γονείς θα μπορούσαν να ακολουθήσουν κάποια γενικά βήματα για να δώσουν ώθηση στα “φτερά” των παιδιών τους:

• Μιλήστε τους για όσα θαυμάζετε σε εκείνα. Βρείτε καθημερινά λόγους να τα επαινέσετε. Οι γονείς συνηθίζουμε να επισημαίνουμε αμέσως τα αρνητικά, αλλά προσπερνάμε τα θετικά ή τα μοιραζόμαστε με τους φίλους μας κι όχι με τους άμεσα ενδιαφερόμενους, δηλαδή τα παιδιά μας.
• Όταν χρειαστεί να διαχεριστείτε κάποια αρνητική συμπεριφορά του παιδιού, να θυμάστε πως είναι η συμπεριφορά αυτή στην οποία θα ασκήσετε κριτική και όχι ο χαρακτήρας του παιδιού.  Τονίζουμε πως δεν μας αρέσει η συμπεριφορά, δηλώνουμε ξεκάρα τί είναι αυτό που περιμένουμε από το παιδί και σβήνουμε από το λεξιλόγιό μας αρνητικά επίθετα, χαρακτηρισμούς-“ταμπέλες”, όπως “τεμπέλης”, “άτακτος” κλπ.
• Ακόμα κι αν το παιδί έχει επαναλάβει κι άλλες φορές στο παρελθόν κάποια ανεπιθύμητη συμπεριφορά, δεν αναφερόμαστε με γενικεύσεις όταν του μιλάμε, όπως “πάντα το κάνεις αυτό”, “γιατί δεν κάνεις ποτέ αυτό που σου λέω;” κλπ.
• Όποτε προκύψει ένα πρόβλημα, που το παιδί καλείται να επιλύσει, ακόμα και με κάποιον συνομήλικο, συζητήστε το χωρίς να προσφέρετε εσείς άμεσα την λύση. Κάντε του ερωτήσεις, ώστε να ανακαλύψει τις πιθανές επιλογές, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του που θα το βοηθήσουν να χειριστέί την κατάσταση. Ρωτήστε το πώς νιώθει, πώς βλέπει την κατάσταση. Και αφήστε το να κάνει την τελική επιλογή, εφόσον έχει κατανοήσει τις πιθανές συνέπειες. Η επιλογή θα πρέπει να λύνει το πρόβλημα και ταυτόχρονα να προσφέρει στο παιδί αίσθημα ικανοποίησης για τον εαυτό του.
• Αφήστε τα να πειραματιστούν και να δοκιμάσουν, μέσα σε ασφαλή και λογικά πλαίσια. Εάν εσείς φοβάστε και δεν πιστεύετε στις ικανότητές τους, θα τους μεταδώσετε τη δική σας ανασφάλεια.
• Εμψυχώστε τα παιδιά στο να ζητούν αυτό που θέλουν, εκφράζοντάς το ως επιθυμία κι όχι ως απαίτηση, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι ίσως το επιθυμητό.
• Βοηθήστε τα να αναγνωρίσουν πως εκείνα είναι υπεύθυνα για τα συναισθήματά τους, είναι δικά τους, μπορούν να τα διαχειριστούν, “γεννήθηκαν” μέσα τους και κανείς άλλος δεν μπορεί να τους τα προκαλέσει, να τα εξωθήσει, να τα εκβιάσει, να τα καθορίσει.
• Ενθαρρύνετε τα παιδιά να έχουν χόμπι και δραστηριότητες, που τους προσφέρουν ικανοποίηση και δεν απαιτούν την δική σας συμμετοχή.
• Γελάστε με τα παιδιά σας και διδάξτε τα να γελούν με τον εαυτό τους. Αξίζει να αντιμετωπίζουμε τόσο τη ζωή όσο και τον εαυτό μας με καλή αίσθηση του χιούμορ.
• Τέλος, εφαρμόστε οι ίδιοι στον εαυτό σας όλα όσα θέλετε να εφαρμόσουν τα παιδιά. Η καλύτερη μέθοδος διδασκαλίας είναι ο παραδειγματισμός και τα σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή εγγράφονται στον ψυχισμό μας όχι γιατί κάποιος μας μίλησε για αυτά, αλλά γιατί τα βιώσαμε.

Συνεργάτης του All Time Coaching