Search
Home

Στη ζωή μας κάνουμε διάφορα πράγματα και έχουμε διάφορους στόχους που θέλουμε να καταφέρουμε. Όσο παραμένουν στόχοι, τότε και εμείς μπορούμε με περισσότερη ηρεμία να προσπαθήσουμε να τους υλοποιήσουμε. Δεν είμαστε εγκλωβιστεί συναισθηματικά στο να τα καταφέρουμε και συνεπώς ίσως μπορούμε να διαχειριστούμε το άγχος πιο αποτελεσματικά.

Όταν όμως ο στόχος μας γίνεται προσδοκία, τότε αυτόματα αυτό που θέλουμε να υλοποιήσουμε, ντύνεται με μεγάλη αγωνία. Ανησυχούμε για το αν θα τα καταφέρουμε ή όχι και πορευόμαστε με την σκέψη: “Όταν θα τα καταφέρω να το πετύχω θα είμαι πολύ χαρούμενος.” Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σε όλη την πορεία του ταξιδιού μας προς αυτό που θέλουμε να καταφέρουμε, να μην είμαστε χαρούμενοι, αλλά να είμαστε διαρκώς σε ένταση και άγχος και έτσι να χάνεται η μαγεία. Ακόμα και αν τελικά τα καταφέρουμε, δεν νιώθουμε χαρούμενοι, αλλά σπεύδουμε να πάμε στον επόμενο στόχο, ενώ αν αποτύχουμε, στενοχωριόμαστε πολύ.

Οι προσδοκίες, είτε συνδέονται με πράγματα που θέλουμε να καταφέρουμε, είτε όχι, αν δεν υλοποιηθούν όπως τις έχουμε κατά νου, τότε η απογοήτευση και η ματαίωση μας είναι μεγάλη. Συχνά σκεφτόμαστε και περιμένουμε με λαχτάρα να συναντήσουμε έναν παλιό μας φίλο και να περάσουμε καλά όπως περνούσαμε κάποτε. Έχουμε στο μυαλό μας το πώς ήμασταν κάποια χρόνια πριν και έχουμε φυλάξει πολύ καλά μέσα μας εκείνες τις στιγμές, με την προσδοκία να τις ξαναζήσουμε. Έρχεται όμως η ώρα της συνάντησης και διαπιστώνουμε ότι πολλά έχουν αλλάξει και δεν είμαστε όπως παλιά, ούτε φυσικά και η συνάντηση μας έχει καμία σχέση με τις τότε στιγμές μας.

Επιπλέον, μπορεί να έχουμε μια πολύ πιεστική καθημερινότητα και στο άκουσμα μιας πρότασης από έναν φίλο να βρεθούμε οικογενειακώς, ώστε να παίξουν τα παιδιά και να χαλαρώσουν πίνοντας καφέ οι μεγάλοι, να γεμίσουμε με ανυπομονησία και προσδοκίες από αυτή την συνάντηση. Όταν όμως τα παιδιά μας δεν έχουν και τόσο πολύ όρεξη και χαλάνε το παιχνίδι τους με τσακωμούς ή είναι κολλημένα στο τραπέζι δίπλα μας και δεν πάνε για παιχνίδι, τότε διαπιστώνουμε ότι αρχίζουμε και εκνευριζόμαστε, χάνουμε την υπομονή μας και τις περισσότερες φορές θυμώνουμε. Τότε είναι που έχουμε πέσει στην παγίδα της προσδοκίας.

Δεν είναι εφικτό να μην έχουμε προσδοκίες, καθώς έχουμε μεγαλώσει με αυτές. Στην πατρική μας οικογένεια ίσως μας είχαν μεγαλώσει με προσδοκίες, όπου το καλό παιδί έπρεπε να είναι σε όλα πρώτο, να μην φέρνει αντιρρήσεις και να μην θυμώνει. Ήταν μεγάλη προσδοκία των γονέων μας αυτή, στην οποία έπρεπε να ανταποκριθούμε στο έπακρο για να κερδίσουμε την αποδοχή τους και την αγάπη τους. Μπορούμε όμως να κάνουμε τη διαφορά και να συνειδητοποιήσουμε πότε κάτι ξεκινάει να γίνεται προσδοκία, αν καταλάβουμε την αγωνία μας. Συνειδητοποιώντας το, αρχίζουμε να έχουμε πιθανότητες να το αλλάξουμε.

 Γράφει η

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

Φωτο:HumanAdvanced.com