Αντιμετωπίζοντας τις διαφωνίες Διαπαιδαγώγησης

Γράφει η Αναστασία Στραβοράβδη – Καραλέκα
Κοινωνική Λειτουργός – Σύμβουλος Θετικής Διαπαιδαγώγησης

Αγαπηθήκαμε, παντρευτήκαμε, γίναμε γονείς και τώρα δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε;

Είναι αλήθεια πως όταν δύο άνθρωποι αποφασίζουν να αποκτήσουν παιδιά σπάνια συζητούν για τις λεπτομέρειες του πώς σκοπεύουν να τα μεγαλώσουν.

Οι περισσότεροι έχουν ήδη μια διαμορφωμένη πεποίθηση, που ακολουθείται από την εξής δήλωση: «οι γονείς μου με μεγάλωσαν με τον x ή ψ τρόπο, και εγώ βγήκα μια χαρά, οπότε έτσι θα μεγαλώσουν και τα παιδιά μου».
Τα προβλήματα, λοιπόν, αρχίζουν, συνήθως, όταν -στην ηλικία των 2 περίπου ετών- τα γονεϊκα πρότυπα διαπαιδαγώγησης συγκρούονται.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό που παρατηρείται είναι ο ένας γονιός να τείνει να υιοθετεί μια ιδιαιτέρως αυστηρή στάση, ενώ ο άλλος μια περισσότερο υποχωρητική. Ο αυστηρός γονιός** θυμώνει με την ανεκτικότητα του άλλου και ο υποχωρητικός αναστατώνεται με την αδιαλλαξία του πρώτου. Έτσι, ο αυστηρός γίνεται αυστηρότερος και ο υποχωρητικός υποχωρητικότερος.
Τί είναι η σχέση μας;
Η σχέση δύο ανθρώπων ακολουθεί έναν κύκλο ζωής, μετασχηματίζεται, εμπλουτίζεται, μεταμορφώνεται, κινείται. Στην προσπάθεια να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας μετά την απόκτηση ενός παιδιού, θα κοιτάξουμε κατάματα και την ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε και τη σχέση με τον σύντροφό μας.
Η σχέση αυτή ήταν -πριν το παιδί- εξαιρετικά σημαντική για εμάς και την φροντίζαμε. Για το παιδί μας η σχέση των γονιών δεν είναι απλά σημαντική, είναι όλος του ο κόσμος.
Έχετε παρατηρήσει πώς τα μικρά παιδιά κάνοντας τραμπάλα γελούν και κοιτάζονται στα μάτια; Γιατί χαίρονται; Το σώμα τους βιώνει σε κάθε άκρο του τη συνύπαρξη, το μοίρασμα, την ανύψωση. Στην τραμπάλα της σχέσης μας, λοιπόν, είμαστε μαζί.
Πώς θα βοηθήσω να ισορροπήσουμε;
Κρατώντας στο μυαλό τη φράση «είμαστε μαζί, είμαστε ομάδα» και αποδεχόμενοι ότι και οι δύο δρούμε με κίνητρο το όφελος του παιδιού, ξεκινάμε μια άσκηση:
⊙ Αφήνουμε τον αυστηρό γονιό να πάρει την «γονεϊκή αρχηγία» και τον στηρίζουμε στο ρόλο του. Αυτό που θα δούμε είναι ότι ο «αυστηρός» θα αρχίσει να χαλαρώνει την αυστηρότητά του, όταν εισπράξει εμπιστοσύνη και συμπαράσταση. Παράλληλα, ο «υποχωρητικός» θα βιώσει τα θετικά αποτελέσματα της σταθερότητας στη συμπεριφορά του παιδιού, βοηθώντας τον να αντιληφθεί πως δεν προκύπτει τίποτα κακό από την συνέπεια στις αποφάσεις.
⊙ Συγχρόνως, εκμεταλλευόμαστε τις ευκαιρίες που μας δίνει η παρατήρηση των «άλλων» για διάλογο και κριτική σκέψη. Οι πολύτιμοι «άλλοι» γονείς -φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι που βλέπουμε στον παιδοτοπο- μας δίνουν τροφή για σκέψη και ανταλλαγή απόψεων με τον σύντροφο μας.
Ειναι πράγματι «μαγική» η ικανότητα των ανθρώπων να εντοπίζουν λύσεις και νέες διαστάσεις σε θέματα που αφορούν κάποιον άλλο, ενώ βαλτώνουν και απογοητεύονται σε κάτι που αφορά τους ίδιους.
⊙ Αφού συζητήσουμε και αναζητήσουμε απαντήσεις στους γρίφους, καθρεφτίζουμε τα πορίσματα στη δική μας σχέση, στη δική μας οικογένεια, στα δικά μας παιδιά, στον εαυτό μας. Ποιές διαφορές και ποιές ομοιότητες μπορούμε να εντοπίσουμε, ανεξάρτητα απο το εάν η αφορμή φαινομενικά δεν σχετίζεται με κάτι δικό μας; Ίσως ανακαλύψουμε πως κάνουμε πολλά περισσότερα «καλά» από όσο νομίζουμε!
⊙ Δεν ξεχνάμε να επιβραβεύουμε τακτικά τόσο τον σύντροφο όσο και τον εαυτό μας για τα μικρά καθημερινά κατορθώματα μας σε αυτόν τον τόσο απαιτητικό και αξιοθαύμαστο ρόλο μας!
** Εάν ο γονιός ασκεί οποιαδήποτε μορφή βίας, αναζητήστε άμεσα τη βοήθεια ειδικού.

Συνεργάτης του All Time Coaching