Πως χτίζεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας

H εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, γεννιέται στην ενδομήτρια ζωή μας και είναι μια καθημερινή βιωματική εμπειρία.
Γεννιέται μέσα από την εν-συναίσθηση μας, νιώθοντας την ύπαρξη μας ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι του σώματος της μητέρας μας, στην διάρκεια της ενδομήτρια ζωής Μας. Μέσα στην πρώτη “στέγη” δημιουργούνται τα πρώτα συναισθήματα που εγκαθιδρύουν την αίσθηση της ύπαρξης μας μέσα από την ψυχοσωματική σύνδεση με την μητέρα μας.
Εγκαθιδρύεται ως αίσθηση όταν αποφασίζουμε να συνεργαστούμε με το σώμα και την ψυχή της μητέρας μας για να την αποχωριστούμε, με την γέννηση μας, όταν εμπιστευόμαστε την ύπαρξη μας για αποχωριστούμε την πρώτη μας “στέγη”.
Ενδυναμώνει, όταν αφεθούμε μετά την γέννηση μας, να κινηθούμε, να σκαρφαλώσουμε στο στήθος της και να θηλάσουμε ( ικανοποιώντας το ένστικτο επιβίωσης και την ανάγκη της σύνδεσης, μαζί της).
Γίνεται πιο δυνατή, όταν στην ανάγκη μας να προσαρμοστούμε στην εξωμήτρια ζωή από την ενδομήτρια, η άμεση ανταπόκριση και η εκπλήρωση των ψυχοσυναισθηματικών μας αναγκών, συναισθάνεται και εκπληρώνεται από την Μητέρα μας. Η μετάβαση μας και η προσαρμογή μας στην καινούργια μας πραγματικότητα, πλαισιώνεται από Εκπλήρωση και έτσι ανθίζει η αίσθηση της Προστασίας και της Ασφάλειας.
Σταθεροποιείται, όταν στην βρεφική μας ηλικία η συναισθηματική επικοινωνία με την βασικότερη μορφή της ζωής μας, εκφράζεται με την αγκαλιά, το χάδι ( δύο εξαιρετικές εκφράσεις συναισθηματικής επικοινωνίας).
Σταθεροποιείται και δίνει την σκυτάλη για πιο Συνειδητή Αίσθηση που ανθίζει στην παιδική ηλικία, όταν στην κορύφωση του άγχους αποχωρισμού, δεν οδηγούμαστε σε βίαιες πράξεις πρόωρης ανεξαρτητοποίησης, αλλά νιώθουμε ότι η Βάση ( η μητέρα) είναι Εκεί, για να συναισθανθεί τον φόβο του αποχωρισμού και για να απαλύνει την εσωτερική σύγκρουση που βιώνουμε.
Γίνεται πιο ολοκληρωμένη, όταν στην κορύφωση του άγχους αποχωρισμού που είναι η αίσθηση, συναίσθηση και συνειδητοποίηση ότι αποτελούμε ξεχωριστή οντότητα από την μητέρας μας, βιώνεται ως Ολοκληρωτικό Αποχωρισμό και ταράζει τον εσωτερικό μας κόσμο, υπάρχει η μορφή της, που προστατεύει και ανακουφίζει.
Μεγαλώνει και θεριεύει όταν η μορφή του πατέρα μας εσωτερικεύεται μέσα μας και μας κάνει να νιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλει η καρδιά μας και να πραγματοποιήσουμε όλα μας τα όνειρα.
Γιγαντώνεται όταν και οι δύο βασικές μορφές της ζωής μας, οι γονείς μας, δημιουργούν μέσα στην οικογένεια μας, μέσα στο πρώτο σπίτι συναισθημάτων την δική μας βιωματική εμπειρία της Σχέσης.
Ο τρόπος που μεγαλώνουμε και η ποιότητα σχέσης που έχουμε με τους πιο βασικούς ανθρώπους της ζωής μας (τους γονείς μας) ορίζει το πιο βασικό σημείο αναφοράς στην εξέλιξη της ύπαρξης μας : αν θα μεταμορφωθούμε σε συναισθηματικά “ανθεκτικούς” ανθρώπους ή αν θα μεταμορφωθούμε σε ανθρώπους που αλλοιώνονται για να επιβιώσουν συναισθηματικά στο περιβάλλον τους.
Οι συναισθηματικά ανθεκτικοί άνθρωποι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να βιώνουν και να διαχειρίζονται όλες τις μορφές ματαιώσεων, κυριολεκτικές και μεταφορικές και να μπορούν να ζουν μαζί με αυτές και όχι μέσα από αυτές. Είναι άνθρωποι που έχουν χρωματίσει την αρχή και εξέλιξη της ύπαρξης τους με την εκπλήρωση των ψυχικών και συναισθηματικών αναγκών τους. Οι συναισθηματικές ανάγκες, είναι οι ανάγκες που δημιουργούνται από το ένστικτο επιβίωσης μέσα στην σχέση μας με τους γονείς μας, μέσα από την συνειδητοποίηση, ότι σαν παιδιά είμαστε από την φύση μας συνεργατικά για να βιώσουμε τα συναισθήματα που έχουμε ανάγκη να νιώσουμε, ξανά μέσα από την σχέση με τους γονείς. Συναισθήματα που δημιουργούνται από την αίσθηση ασφάλειας που γεννάει την εμπιστοσύνη, η αίσθηση ότι αγαπιέσαι που δημιουργεί κίνητρο για να ζεις, η αίσθηση ότι ανήκεις σε ένα πολύ ισχυρό οικογενειακό σχεσιακό πλέγμα που έχει χρωματιστεί με κατανόηση, επικοινωνία και αποδοχή. Στην παιδική μας ηλικία οι γονείς μας είναι οι άνθρωποι που μας βοηθούν να δημιουργήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο και τον τρόπο που ερμηνεύουμε τον εξωτερικό.
Τα πρώτα σου βιώματα που χτίζουν την βάση σου, η πρώτη ασυνείδητη αίσθηση αγάπης που περνάει σε κάθε ίνα της ψυχής σου και διαχέεται στο σώμα σου, βάζει την αρχή για μια ύπαρξη που αντέχει και συνεχίζει.

Γιατί χρειάζεται να χτίσεις δυνατό άνθρωπο αλλά και ευαίσθητο. Να καλλιεργήσεις την αγάπη του μικρού ανθρώπου για την ύπαρξη, του μέσα από την αγάπη που έχει νιώσει από τους γονείς του. Να δημιουργήσεις κίνητρο για την ζωή του μέσα από το βίωμα του. Το βίωμα του να είναι ότι και ίδιος έχει νιώσει ότι για εσάς – τους γονείς- είναι μια δημιουργία. Να βάλεις το λιθαράκι για μια υγιή αίσθηση του εαυτού που θέλει να βλέπει μόνο την αλήθεια, να θέλει να ψάχνει την αλήθεια του γιατί δεν την φοβάται. Να δημιουργήσεις μια ανάγκη στον μικρό άνθρωπο να θέλει να πολλαπλασιάζει την αγάπη που έχει νιώσει γιατί γνωρίζει ότι μόνο η αγάπη δημιουργεί σχέσεις. Να ενθαρρύνεις τον μικρό άνθρωπο να μην φοβάται να εκφράζει τα συναισθήματα του, να μπορεί να επικοινωνεί την ψυχή του και να ακούει την καρδιά του. Να είσαι εκεί για Όλα για να μπορεί μετά στην ζωή του να ζει σε Όλα,σε όλη την γκάμα συναισθημάτων που χρωματίζουν τον καμβά της ζωής του.

Γράφει η

Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.