Άραγε μπορούμε να κάνουμε ακόμα ευχές?

Η τελευταία ευχή του καλοκαιριού

Τέλος εποχής και νομίζω ότι είναι η κατάλληλη ώρα για εκτιμήσουμε όλα όσα έχουν διαδραματιστεί τους τελευταίους 11 μήνες και να αναδιοργανωθούμε για ότι έπεται στην συνέχεια.
Μέσα σε ένα χρόνο πέσαμε από τα σύννεφα της γλυκιάς και αμέριμνης ευδαιμονίας και προσγειωθήκαμε στην ξένη κηδεμονία, επαίτες πλέον για την σωτηρία μας.
Στην αρχή της ιστορίας ήμασταν ο «αποδιοπομπαίος τράγος» για την υφιστάμενη κρίση του Ευρώ.
Και πήραμε μέτρα, σκληρά μέτρα, μέτρα που κυρίως τα νιώθουν στο πετσί τους μισθωτοί , συνταξιούχοι, οι νέες γενιές, οι νέοι άνθρωποι, οι φτωχοί, οι κατατρεγμένοι.
Ακόμα και τώρα ηχούν στα αυτιά μας τα λόγια του Γιώργου Παπανδρέου «χρήματα υπάρχουν» σε αντίθεση με την πραγματικότητα που δεν είναι άλλη πως τα μόνα χρήματα που υπάρχουν τώρα και τότε , είναι τα δανεικά .
Στη συνέχεια της ιστορίας , τώρα, είμαστε τα καλά και υπάκουα παιδιά, παράδειγμα προς μίμηση. Και ως ανταμοιβή τι φαίνεται να έρχεται; Νέο πακέτο μέτρων ,σύμφωνα πάντα με τις επιταγές της ΤΡΟΪΚΑ ακόμα και αν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το αρνήθηκε στη έκθεση της Θεσσαλονίκης.
Τα γεγονότα όμως τι δείχνουν? Η ακρίβεια στενάζει τα νοικοκυριά, η ανεργία έχει εκτιναχθεί στα ύψη, η βαριά φορολογία στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγεί σε λουκέτα, εργασιακά δικαιώματα χάνονται, μισθωτοί και συνταξιούχοι βιώνουν σκληρές μέρες φτάνοντας στα όρια της αντοχής τους.
Εάν οι μεταρρυθμίσεις και οι περικοπές δεν αντισταθμιστούν με το νοικοκύρεμα που επικαλείται εδώ και καιρό ο Γιώργος Παπανδρέου στην Δημόσια Διοίκηση, εάν δεν στηριχθεί η επιχειρηματικότητα , η εργασία , τότε αυτό που θα δούμε και θα βιώσουμε θα είναι αδιέξοδα στην οικονομία και την κοινωνία.
Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά και επειδή οδηγούμαστε σε αυτοδιοικητικές εκλογές, θα πρέπει οι πολιτικοί να μας απαντήσουν εάν θα δώσουν λύσεις και θα είναι αποτελεσματικοί, στο μέτρο που θα τους επιτρέψει ο Καλλικράτης.
θα διορθωθεί η κατάσταση?
Θα βρούμε την πορεία μας?
Θα σταματήσει κάποια στιγμή να ματώνει ο μέσος Έλληνας και η οικογένεια του?
Θα έχουν ορίζοντα οι νέοι μας, θα βρουν δουλειά στον τόπο τους?
Θα στηριχθεί η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι?
Θα πάψουν να ταλαιπωρούνται οι συνταξιούχοι, θα πάψουν να παίρνουν μισθούς πείνας?
Θα είναι το μέλλον αυτό που αξίζει σε τούτο τον Λαό?
Εάν θα έκανα λοιπόν την τελευταία ευχή του καλοκαιριού αγναντεύοντας τον πανέμορφο και ελεύθερο Κορινθιακό ,τώρα στο τέλος μιας εποχής και στη αρχή μιας άλλης, αυτή θα ήταν γραμμένη με λίγες λέξεις. ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΕΛΠΙΔΑ, ΑΓΩΝΑ ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΝΟΤΗΤΑ, ΠΙΣΤΗ.