Ο γιος μου: Η χουφτίτσα της αγάπης 29 Ιουλίου 2016 Αρχίζω Περπατάμε στο δρόμο. Αργά, γιατί τα ποδαράκια του δεν φτάνουν το διασκελισμό μου. Και με πολλές στάσεις, καθώς παρατηρεί τα πάντα και όλα του κινούν την παιδική του περιέργεια. Οι απορίες συνωστίζονται στο μυαλό του και ένα συνεχές «γιατί μαμά;» και «τι είναι αυτό μαμά;» γαργαλάει τα αυτιά μου. Σταματάει για να πηδήξει από το πεζοδρόμιο, καμιά φορά πέφτει γιατί σκοντάφτει, αλλά μονολογεί «καλά είμαι». Η χουφτίτσα του τυλίγει το μεγάλο μου δάχτυλο. Αυτή η μικρή, ζεστή χουφτίτσα! Μου σφίγγει το δάχτυλο όταν αισθάνεται πως ίσως πέσει. Με εμπιστεύεται, σκέφτομαι και αυτόματα χαμογελώ. Κοιτάζω αυτό το ανθρωπάκι που περπατάει δίπλα μου. Πότε ήταν μωρό, πότε έφτασε τα δυο χρόνια! Και πόσο γρήγορα θα μεγαλώσει και δεν θα του κρατάω πια το χέρι. Μια φευγαλέα εικόνα με σκοτεινιάζει. Το δάχτυλό μου γυμνό, γέρικο, άδειο… Προσπαθώ να φυλακίσω τη στιγμή, να παγώσω το «τώρα», με όλες μου τις αισθήσεις. Του γραπώνω το χεράκι, τον κοιτάζω προσεκτικά, σκύβω να τον μυρίσω, ακούω την ανάσα του. Αλλά νιώθω το παρόν να μου ξεγλιστράει. Από τη μια απολαμβάνω να τον βλέπω να μεγαλώνει, να κάνει πράγματα μόνος του, να αυτονομείται. Από την άλλη φοβάμαι το χρόνο που περνάει. Γιατί δεν έχω χορτάσει τη «μωρουδίλα» του. Τον παίρνω αγκαλιά και του δίνω ένα ζουμερό φιλί στο τσιτωμένο, γεμάτο δροσιά μαγουλάκι. «Σε αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο», του λέω. «Μαμάκα», μου λέει και τυλίγει τα χεράκια του γύρω από το λαιμό μου. «Τα μάτια σου έχουν βροχή;» Γράφει η Μαρία Πατσιλίβα ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια συγγραφέας Share Tweet Share
