Ο γέρος και η θάλασσα (greek version)

Γράφει ο Δημήτρης Πετρούνιας

Μαθηματικός- Ασκούμενος Ψυχολόγος

Ξημέρωσε… ακόμα μια μέρα όπου ο ήλιος νίκησε το μαύρο πέπλο της μοναξιάς και ξεπροβάλοντας με αργό τέμπο δίνει λίγη από τη λάμψη του στις σκοτεινές σκέψεις που με συντροφεύουν τελευταία. Το να βρίσκεσαι στο κατώφλι των 83 ετών ετούτη την εποχή φαντάζει μια δυσβάσταχτη κατάρα, μοιάζει σαν μια συνεχόμενη πάλη δύο ροζιασμένων χεριών με την κοινωνική απάθεια και τον αμείλικτο χρόνο.

Ξέρω… θα με αποκαλέσετε πεσιμιστή ή ακόμα και καταθλιπτικό, όμως ζήστε λίγο μαζί μου και πιάστε με από το χέρι, έστω κατ’ αυτό τον τρόπο και ακολουθήστε τα δικά μου μονοπάτια. Σκεφτείτε, σας παρακαλώ, μια απλή και ταπεινή ψαρόβαρκα, όχι κατι ιδιαίτερο στην όψη, όμως από γερό σκαρί και εξοπλισμένη πλήρως με τη δύναμη της θέλησης και της εργατικότητας. Δεν είναι τόσο όμορφη για να την προσέξεις αμέσως ούτε η πιο γρήγορη για να τη θαυμάσεις για τις επιδόσεις της, όμως είναι «πλασμένη» έτσι ώστε να ταξιδεύει μίλια χωρίς να λιγοψυχεί όσο κι αν τα μανιασμένα κύματα κι ο ατίθασος αέρας επιθυμούν να σκίσουν τη σάρκα της. Όσο είναι καινούργια καλπάζει στη θάλασσα και αναζητά συνεχώς προκλήσεις, πιστεύοντας πως η ρότα της ζωής θα τη βρίσκει πάντα δυνατή και αγέρωχη. Κάποιες φορές μάλιστα αρέσκεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού με αυτοσκοπό να βγεί στα ανοιχτά με συντροφιά, αγναντεύοντας μαζί της τη βραδινή ασημόσκονη του ουρανού, κάνοντας ταυτόχρονα όνειρα για νέα ταξίδια και νέες γνωριμίες.

Ο καιρός περνά, η συντήρησή της δεν είναι επαρκής και το σκαρί αρχίζει να ξεφτίζει, όπως μαζί με αυτό και τα μεγάλα ανεκπλήρωτα όνειρα. Αναπόφευκτα, θα έρθει ο καιρός της απόσυρσης, αφού τα πάντα πάνω της μαρτυρούν την ηλικία αλλά και τις κακουχίες που πέρασε. Σχεδόν όλα, εκτός από ένα σημείο το οποίο προστατεύθηκε με κάθε μέσο και έμεινε ανέπαφο όσα χρόνια κι αν πέρασαν, το τιμόνι της θέλησης για τη ζωή. Με την απόσυρσή της στην στεριά, σε ένα περιβάλλον ξενικό και ανεξερεύνητο, χάνει τη μαγεία της δράσης και αφήνεται απροστάτευτη μέχρι να καταντήσει ένα τσαλακωμένο κουφάρι από ισχνές ελπίδες ονείρων. Καθώς ο καιρός περνά, το μόνο που παρατηρείς είναι πρωτίστως η εκμετάλλευση από όσους το περιτριγυρίζουν, ξηλώνοντας ό,τι μπορεί να φανεί χρήσιμο, καταντώντας την μια άμορφη μάζα από παλιές και σαπισμένες σανίδες και τέλος, η απάθεια και η περιφρόνηση όσων περνούν από δίπλα της. Μονάχα το τιμόνι, αυτό το τιμόνι… στέκεται εκεί μόνο του, λες κι έχει βαλθεί να κερδίσει το χρόνο με το πείσμα του. Αυτά, η χιλιοταλαιπωρημένη ψαρόβαρκα που όλοι αγνοούν είμαι εγώ…

Έζησα πολέμους και κακουχίες, όμως με συντρόφους μου την πίστη και την ελπίδα ανταπεξήλθα και έφτασα εδώ, να κουβαλάω το ταλαιπωρημένο μου σκαρί μόνος στις καθημερινές κοινωνικές καταιγίδες… μόνος… χωρίς τη δύναμη της νεότητας αλλά με γεμάτη την φαρέτρα μου με γνώσεις και σοφία. Πολέμησα για μια Ελλάδα με την ελπίδα πως τα καλύτερα έρχονται, όμως το κοινωνικό κράτος που πάντα ονειρευόμουν έμεινε ως απλά μια εξέχουσα ιδέα και θεωρητικά υλοποιήσιμη. Μην με προσπερνάς αθόρυβα, δώσε μου το χέρι σου να προχωρήσουμε μαζί, όσο μπορώ και όσο θες. Γνωρίζω πως είσαι κυνηγημένος απο τα καθημερινά σου προβλήματα, όμως σκέψου λίγο, αύριο θα είσαι κι εσύ εδώ. Το γέρικο κορμί μου δεν μπορεί να εργαστεί άλλο, σκούριασε και δεν μπορεί να συνεισφέρει, το τιμόνι όμως έμεινε ανέπαφο και όποτε θελήσεις είμαι εδώ για να στο χαρίσω… και σε παρακαλώ ζήσε!

Γιατί μπορεί να μας διδάσκουν να μετράμε τα λεπτά, τις ώρες, τις ημέρες, τα χρόνια αλλά κανείς δεν μας εξηγεί την αξία της στιγμής…