Ως εκεί που έφτανε ο ίσκιος σου μ’αγάπησες. Δε σε κατηγορώ…

Της Εύας Τσέδου.

Άκουσα μια ατάκα και μου ξεδιάλυνε αυτό, που ήταν στο μυαλό μου τόσα χρόνια, γιατί, ότι έχει σχέση με μας, παίρνει χρόνια να γίνει κατανοητό και χρόνια να γιατρευτεί.

Η ατάκα έλεγε « το ξέρω πως με αγαπάς αλλά με τον δικό σου τρόπο, που εμένα όμως δεν μου είναι αρκετός και ξέρω ότι η δική μου αγάπη σε πνίγει ».

Έτσι ήταν πάντα για μας, κόλαση και παράδεισος μαζί, όλα και τίποτα σε ένα, αγάπη και μίσος συνοδοιπόροι, τρέλα και αυτοθυσία στην ίδια ευθεία, μαζί και χώρια πάντα εκεί, αφού έτσι ήταν στην πραγματικότητα.

Δεν λέω την λέξη ποτέ από τότε που χωρίσαμε, γιατί αν και έλεγες σπάνια το σε αγαπώ, έλεγες ότι εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ.

Το έλεγες αλλά δεν το κράτησες, ούτε μου έδωσες την δυνατότητα να το υλοποιήσω εγώ. Πάντα οι άλλοι πριν από μας. Δεν μου έδωσες την ώθηση να το πάω στα άκρα, να το φέρω εκεί που έπρεπε για να είμαστε μαζί.

Σε κατηγορώ γιατί δεν πίστεψες σε μας, γιατί άφησες όλα τα πρέπει να μπουν ανάμεσα μας, γιατί με έσυρες σε μια μάχη που ήξερες ότι ήταν χαμένη και με χρησιμοποίησες για να αυξήσεις την δύναμη σου.

Σε κατηγορώ γιατί στοίχειωσες την ζωή μου για χρόνια, γιατί μού στέρησες την ευτυχία μας και το κυριότερο γιατί με αφόπλισες και δεν μπόρεσα να την διεκδικήσω μαζί σου.

Σε κατηγορώ γιατί μου έδειξες τον δρόμο για το όνειρο και μετά μου στέρησες το όχημα για να τον διαβώ.

Σε κατηγορώ γιατί έβγαλες την αγάπη από μέσα μου και δεν με άφησες να την διοχετεύσω πουθενά.

Σε κατηγορώ γιατί με έκανες να νοιώσω πως είναι να σε αγαπάνε και μετά περιπλανιόμουν άσκοπα ψάχνοντας το.

Σε κατηγορώ γιατί μου έμαθες πως είναι να λάμπεις, αφού έβγαλες τον ήλιο από μέσα μου και μετά έφερες το απόλυτο σκοτάδι.

Σε κατηγορώ γιατί μου έδειξες πως είναι να νιώθεις άτρωτος και αδύναμος ταυτόχρονα.

Σε κατηγορώ γιατί ήθελες τόσο πολύ να σε αγαπώ.

Και όμως πώς να αντισταθείς στην αγάπη, στην αληθινή, αγνή και άδολη αγάπη, στα μάτια που σε κοιτούσαν και πίστευαν ότι και να έλεγες, στην ψυχή που σε είχε σαν θεό της από την πρώτη στιγμή, στο μυαλό που δεν   διανοήθηκε ποτέ να αμφισβητήσει τις προθέσεις σου, στο κορμί που άνθιζε στην αγκαλιά σου, στην καρδιά που ακόμη και όταν με τα χρόνια απομυθοποιήθηκες, σε αγαπούσε και ήξερε ότι ήσουν ο σωστός για μένα και εγώ η σωστή για σένα.

Και τώρα πια σε συγχωρώ, γιατί τόσο μπορούσες και τόσο έκανες, δικό μου ήταν το λάθος της προσδοκίας περισσότερων από όσα μπορούσες να δώσεις. Μέχρι εκεί έφτανε ο ίσκιος σου μέχρι εκεί το πήγες.

Και σε ευγνωμονώ γιατί μέσα από όλα αυτά έμαθα ποια στα αλήθεια είμαι, υποψιάστηκα τα όρια μου , προχώρησα προς την ολοκλήρωση μου και έγινα καλύτερος άνθρωπος.

Και τώρα πια που η ζωή με έφερε σε δρόμους που πάντα ονειρευόμουνα σε ευχαριστώ, γιατί ο έρωτας μας ήτανε ο καταλύτης για να γνωρίσω την ουσιαστική ευτυχία.   αναπνοές