Σχοινιά γύρω από το όνειρο 16 Ιουλίου 2016 Αρχίζω γράφει ο Μάριος Αντωνίου Κρέμομαι από ένα διάφανο σχοινί, ένα πολύ περίεργο σχοινί, είναι πολύχρωμο, με πολλές πτυχές, σε άλλα σημεία είναι πολύ λεπτό και σε άλλα πολύ χοντρό, δεν μπορώ να καταλάβω που οδηγεί το σχήμα του, είναι πολύ ακαθόριστο. Το κοιτάω από κάτω και μαγεύομαι με τα χρώματά του, το κοιτάω και το παρατηρώ και με κοιτάει και εκείνο, μου έχει τραβήξει την προσοχή με έναν τέτοιο τρόπο που δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, στο κάτω μέρος του από εκεί που το κοιτάω υπάρχει ένας τεράστιος κόμπος που δεν με αφήνει να δω πολλά, το βλέπω και το νιώθω να στενεύει προς την κορυφή του. Πολλά χρώματα. Το κόκκινο και το μπλε να κυριαρχούν, αλλά κάπου εκεί κοντά παρατήρησα μαύρες κλωστές αν και δεν πολυέδωσα σημασία… Συνέχισα να θαμπώνομαι από το κόκκινο και το μπλε του τόσα χρώματα και εγώ εκεί… Θυμάμαι τον εαυτό μου να μπλέκει τα χέρια του σε αυτό το σχοινί και να πονάει γλυκά από τους κόμπους του που περιέβαλαν τα δάχτυλά του, να θέλει να το αγκαλιάσει και να αγκαλιαστεί από αυτό. Μα στο τέλος κατέληγε να τον πνίγει… Το άκουγε να του μιλάει και να του υπόσχεται… Μα όταν το σχοινί εν τέλει έσπασε, ο φτωχός μου εαυτός έμεινε αγκαλιά με τις κλωστές του κατεστραμμένου πια σχοινιού. Κοίταξε ψιλά να δει από πού κρέμονταν και το μάτι του χάνονταν ψιλά σε έναν μαύρο ουρανό που ποτέ δεν είχα παρατήσει ξανά μέσα σε αυτή μου την απάθεια. Έσπασε το σχοινί και μαζί τα μέλη μου που αγκάλιαζε… Μαζί και η καρδιά μου… tovivlio.net Share Tweet Share
