Πως μπορείς να με βοηθήσεις όταν «κρασάρω» Μαμά/Μπαμπά

Είμαι μέσα σε μία χιονοθύελλα.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει.

Δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ.

Φοβάμαι.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει.

Δεν ξέρω που είμαι.

Έχει χιόνι παντού και δεν βλέπω τίποτα.

Κινδυνεύω.

Ουρλιάζω.

Κάποιος θα με βοηθήσει;

Δεν ακούω τίποτα.

Μόνος μου δεν μπορώ να τα καταφέρω.

Είναι κανείς εδώ;

Νιώθω απελπισία.

Ο αέρας θα με σηκώσει.

Είναι το τέλος.

Δεν έχω πυξίδα.

Κλείνω τα μάτια μου. Φωνάζω πιο δυνατά. Χτυπάω ότι βρω μπροστά μου. O’ τι γίνει.

……………………………………………………………….

Κάποιος είναι εδώ. Ένα χέρι στον ώμο μου.

Κάτι ακούω. ‘’Μωρό μου, είμαι εδώ’’.

Σε εμένα μιλάνε;

Είσαι εσύ Μαμά;

Ανοίγω πάλι τα μάτια μου.

Βλέπω το σπασμένο μου φορτηγό μπροστά μου. Το έσπασε η Λίλη. Θυμάμαι. Θα την χτυπήσω. Σηκώνομαι.

Με πιάνεις. Με βάζεις απαλά κάτω και με κοιτάς στα μάτια. Ουρλιάζω πάλι.

‘’-Σε καταλαβαίνω, έσπασε η Λίλη το αγαπημένο σου φορτηγό και θύμωσες πάρα πολύ.’’

‘‘Θύμωσα’’ εγώ τώρα; Τι λέει;

Κοιτάω αλλού.

Πού είναι η Λίλη; Θα σπάσω την κούκλα της, θα καταλάβει.

Εσύ ψάχνεις τα μάτια μου. Δεν τα βρίσκεις.

‘’- Νιώθεις μεγάλη αδικία μωρό μου ε; ’’

Τι λέει; Αδικία; Τι είναι; Θέλω το φορτηγό μου.

Θέλεις να με πάρεις αγκαλιά. Όχι, δεν θέλω. Σε σπρώχνω.

Με πιάνεις πάλι σταθερά αλλά απαλά. Δεν σου δίνω τα μάτια μου.

‘’Είναι το αγαπημένο σου φορτηγό και το έσπασε η αδελφή σου. Δεν είναι δίκαιο, σε καταλαβαίνω. Και μένα, με θυμώνει πάρα πολύ εάν κάποιος μου σπάει τα πράγματά μου’’.

Έχεις απαλή φωνή. Το χιόνι πέφτει πιο απαλά γύρω μου και βλέπω τα μάτια σου.

Με καταλαβαίνεις Μαμά; Δεν είμαι μόνος;

Κλαίω.

Θέλω το φορτηγό μου.

Μου άρεσε τόσο πολύ.

Σε κοιτάω στα μάτια Μαμά.

Είσαι στο πάτωμα της ταβέρνας μαζί μου.

Βλέπω στα μάτια σου ότι στεναχωριέσαι για μένα.

Είσαι μαζί μου.

Θέλω αγκαλιά.

Με παίρνεις αγκαλιά. Κλαίω ακόμα. Γλίτωσα όμως από την χιονοθύελλα.

–        Θύμωσα Μαμά.

–        Ξέρω Μωρό μου, μου λες.

Κλαίω πάλι.  Δεν ξέρω τι ξέρεις ακριβώς αλλά δεν είμαι πια μόνος.

————————————————————————————————–

Εσύ Μαμά, ξέρεις.

Ξέρεις ότι όλο αυτό είναι μία διαδρομή.

Δεν σου αρέσουν αυτά που κάνω τώρα στην ταβέρνα αλλά ξέρεις ότι δεν το κάνω επίτηδες, ότι το κάνω άθελά μου, ότι κυριαρχούν τα συναισθήματά μου και όχι η λογική.

Ξέρεις ότι δεν έχω τις λέξεις για να εκφράσω αυτά που νιώθω και ότι θα χρειαστούν πολλές χιονοθύελλες για να μάθω τι σημαίνει ‘’θυμός’’ και ‘’αδικία’’.

Ξέρεις ότι χρειάζομαι χρόνο, ότι είμαι ακόμα πολύ μικρός. Οι κρίσεις θυμού θα ελαττωθούν στα 5 έως 7 έτη μόνο.

Θυμάσαι πάντα ότι οι κρίσεις μου δεν σημαίνουν ότι είμαι ‘’κακός’’ και ότι ούτε πρέπει να νιώσω ότι η συμπεριφορά αυτή είναι κακιά.

Ξέρεις ότι στην ταβέρνα σε κοιτάνε πολλά μάτια που ‘’δεν ξέρουν’’ και σε κρίνουν. Δεν ντρέπεσαι εσύ όμως που το παιδί σου είναι απλά φυσιολογικό.

Ξέρεις ότι δεν μπορώ να σκεφτώ με λογική και καθαρά ακόμα, ξέρεις ότι με κυβερνάει ο αρχαϊκός μου εγκέφαλός. Τα ένστικτά μου με οδηγούν. Όταν νιώθω κίνδυνο, αδικία, θέλω να επιτεθώ. Δεν μπορώ να σκεφτώ αναλυτικά και με λογική ακόμα τις πράξεις μου.

Ξέρεις την διαδρομή αλλά ξέρεις και τις παγίδες της:

Ξέρεις ότι εάν με μάλωνες, δεν θα με βοηθούσες να αναπτύξω τον εγκέφαλό μου.

Θυμάσαι πάντα ότι εάν μου φώναζες, δεν θα μου μάθαινες να αναγνωρίζω και να καταλαβαίνω τα συναισθήματά μου.

Εάν με κατατρόπωνες, δεν θα μου μάθαινες να πάρω απόσταση από το τι μου συμβαίνει.

Εάν με τιμωρούσες, δεν θα μου μάθαινες να βρω λύσεις στις αντιπαραθέσεις μου και στις δυσκολίες μου.

Ξέρεις ότι το καλύτερο για μένα είναι να είσαι απλά δίπλα μου, ήρεμη και με ενσυναίσθηση.

Ξέρεις ότι μόνο αφού περάσει η χιονοθύελλα, θα μπορέσω να σε ακούσω να μου πεις ότι δεν χτυπάμε τους άλλους. Μέσα στην χιονοθύελλα δεν έχω αυτιά.

Ξέρεις όλα αυτά, είναι πολύ σπουδαίο.

Οπότε, είσαι απλά δίπλα και με ηρεμείς. Μου δίνεις εμπιστοσύνη. Μου δείχνεις το παράδειγμα.

Μόνο έτσι θα μάθω να μην είμαι επιθετικός όταν νιώθω θυμό, αδικία ή όταν δεν έχω ότι θέλω. Κοιτάω συνέχεια πως εσύ αντιδράς.

Είναι απλό για σένα Μαμά; Καθόλου

Είναι πολύ δύσκολο αντίθετα επειδή οι γονείς σου δεν ξέρανε πως να σε ηρεμήσουν όταν ήσουν μικρή. Δεν γνωρίζαμε τότε πως λειτουργεί ο παιδικός εγκέφαλος, δεν γνωρίζαμε πόσο ανώριμος και ευάλωτος είναι. Οι γονείς σου δεν σε άκουγαν, σου λέγανε συχνά ότι είσαι κακό παιδί και κάποιες φορές σε μάλωναν ή σε απειλούσαν για να σταματήσεις.

Έμενες τότε μόνη σου στο χιόνι. Και έπρεπε να βρεις εσύ τον δρόμο για να γλυτώσεις. Περπάτησες στο χιόνι χρόνια. Προσπάθησες πολύ.

Πλέον, τις περισσότερες φορές τα καταφέρνεις θαυμάσια όταν ξεκινάει μια χιονοθύελλα. Το κυριότερο είναι ότι την βλέπεις να έρχεται από μακριά.

Ξέρεις τον δρόμο, ξέρεις τις παγίδες, ξέρεις πολλά μυστικά.

Ξέρεις ότι θέλει ηρεμία, υπομονή, και πάνω από όλα εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρω.

Είσαι δίπλα μου, είσαι ήρεμη.

Μου αποκαλύπτεις ότι μετά την χιονοθύελλα μπορεί να υπάρχει πάλι γαλήνη.

Προχωράμε.

Σε κοιτάω.

Κοιτάω όπου κοιτάς.

Είσαι εσύ η πυξίδα μου.

Με βοηθάς να μεγαλώνω.

Και βλέπω ότι μαζί μου μαθαίνεις πολλά και εσύ.

Προχωράμε…μαζί.

positiveparents.gr