Search
Home

Γενέθλια = γέννηση & άθλος, από τη στιγμή που γεννιόμαστε, προοριζόμαστε για τον «στίβο» της ζωής. Από τα κύρια μαθήματα που παίρνεις στη ζωή είναι και αυτό της δύναμης. Είναι ανάγκη να δυναμώσεις, να μπορείς να στέκεσαι στα πόδια σου και να είσαι ικανός να ανταπεξέλθεις σε ότι και αν έρθει στο μονοπάτι σου. Ακόμα και η έννοια της ευτυχίας έχει συνδυαστεί με το κατά πόσο νιώθεις δυνατός και αρκετός να διαχειριστείς και τα καλά και τα άσχημα που θα εμφανιστούν χωρίς να σε ρωτήσουν.

Μάθημα 1, λοιπόν : Να είσαι δυνατός για τον εαυτό σου. Να μπορείς να λειτουργείς έως χαμαιλέων και την ίδια στιγμή να είσαι ο αφέντης της ζωής σου. Δε χρειάζεσαι ήρωες, ούτε σωτήρες, εσύ είσαι ο παράδεισος, εσύ και η κόλαση σου.

Από την άλλη, στις διαπροσωπικές σχέσεις, οι άνθρωποι υιοθετούν και άλλους ρόλους. Υπάρχει ο ρόλος του σωτήρα, ο ρόλος του θύματος και ο ρόλος του κατηγόρου. Όποιον ρόλο και να υιοθετήσεις, τον χρησιμοποιείς έως δύναμη. Το θύμα νιώθει μονίμως αδικημένο, σε σημείο που αν του πάρεις τον ρόλο του δε θα ξέρει πως να συμπεριφερθεί. Έχει μάθει να σκέφτεται, να αντιδράει, να νιώθει έως αδικημένος άνθρωπος. Ο κατήγορος από την άλλη, είναι αυτός που κατηγορεί όλους τους υπόλοιπους και δε παίρνει καμία ευθύνη ποτέ. Είναι και αυτό ένας τρόπος ζωής, να ζεις παρασυρόμενος από τις επιλογές και τις αποφάσεις των άλλων. Τέλος υπάρχει και ο περίφημος σωτήρας, όπου μοιράζει τις γνώσεις του και τις δυνάμεις του σε κάθε ευκαιρία. Δε μπορεί να πει όχι, και εξαντλεί μέχρι το τελευταίο απόθεμα ενέργειας μέσα του για να δώσει στους άλλους ρόλους. Κανένας από τους τρείς ρόλους δεν είναι υγιής. Και όλο αυτό σε αλληλεπίδραση, ονομάζεται ψυχολογικό παιχνίδι. Στην ουσία, χρησιμοποιείς τους ρόλους για να φτάσεις στο στόχο σου. Ποιος είναι αυτός;

*να βρεις το δίκιο σου

*να νιώσεις αρκετός

*να κινήσεις το ενδιαφέρον

*να νιώσεις δυνατός

*να αναπαράγεις παρόμοια αισθήματα του παρελθόντος που τα νιώθεις οικεία

Οι περισσότεροι πέφτουν στην παγίδα να θεωρήσουν τον σωτήρα πιο «υγιή» ρόλο. Είσαι ο συμβουλάτορας στις παρέες σου, είσαι ο βράχος όλων, είσαι αυτός που μοιάζει ακλόνητος; Σίγουρα θα έχεις ακούσει τη φράση : «δεν έχεις ανάγκη εσύ», και θα θέλεις να πετάξεις τηγάνι στο κεφάλι αυτού που επέλεξε να σε δει ως τον νέο σούπερμαν. Ίσως φταίει αυτός, ίσως όμως και εσύ. Το να είσαι δυνατός είναι ένα πηγαίο αίσθημα γαλήνης και ισορροπίας. Το να είσαι δυνατός δεν σημαίνει ότι δεν πονάς, δεν κλαις, δεν αφήνεσαι έστω για λίγο «στα πατώματα». Δυνατός είναι αυτός που παραδέχεται τις αδυναμίες του και ταυτόχρονα έχει τον τρόπο να ανακάμψει και να διαχειριστεί όσα τον πονάνε.

Δε φταίνε οι άλλοι αν φοράς τη μάσκα του υπέρ ήρωα και παίζεις μονίμως τον ψυχολόγο τους. Δεν φταίνε αν δεν έχουν δει ποτέ την ανθρώπινη πλευρά σου, αυτή που τσαλακώνεται από τις έννοιες της καθημερινότητας. Δε φταίνε αν δε τους έχεις δώσει ποτέ το χώρο να σταθούν αυτοί βράχοι δίπλα σου, ή να σου αποδείξουν ότι μπορούν τέλος πάντων.

Οι άνθρωποι αρέσκονται να βρίσκονται γύρω από «δυνατούς», αλλά τελικώς συνδέονται πραγματικά και συνάπτουν σχέσεις με τους ομοίους τους, αυτούς που έχουν κοινά προβλήματα, κοινές ανησυχίες. Οι άνθρωποι βράχοι είναι ωραίοι και εντυπωσιακοί, αλλά μονάχοι στον δρόμο που αυτοί επέλεξαν. Δίνουν μαθήματα ζωής τα οποία οι υπόλοιποι τα ρουφούν σαν σφουγγάρια, αλλά δεν δίνουν την προσωπική τους αλήθεια. Το μόνο που θα μπορούσε να τους κατεβάσει από τον θρόνο που τους έχουν τοποθετήσει ή έχουν τοποθετηθεί οι ίδιοι, οι αδυναμίες και οι «γρατζουνιές» τους.

Μάθημα 2, λοιπόν : Η δύναμη φέρνει μοναξιά αν δεν αποδεχτεί και την άλλη της πλευρά, την αδυναμία.

Η ισορροπία ανάμεσα τους είναι αναγκαία για να παραμείνεις στα «εγκόσμια». Τα άκρα γοητεύουν αλλά απωθούν ταυτόχρονα. Η υπερδύναμη αποστασιοποιεί, η υπερβολική αδυναμία κουράζει. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να γεύεται λίγο και από τα δύο και να βαδίζει στη μέση οδό. Μόνο τότε μπορεί να αναπνεύσει δίπλα σου και να μη σε κοιτάζει έως τον απόμακρο ήρωα που δεν έχει κανένα άλλο πρόβλημα, εκτός από τα προβλήματα του κόσμου.

Γράφει η

ψυχολόγος

Χαρά  Βλαχοδήμου