Η 8η Μαρτίου – Ημέρα της Γυναίκας που συνεχίζει να αγωνίζεται

Το ποίημα του  Τζέιμς Οπενχάιμ  που αφιέρωσε στους  αγώνες των εργατριών με πρώτο  αγώνα εκείνον της   8^ης  Μάρτη 1857, μας θυμίζει πως η  Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα, 8 Μαρτίου, δεν είναι μια  πανηγυρική επέτειος.

Αντίθετα είναι ημέρα μνήμης και τιμής των αγώνων των γυναικών ενάντια στην εκμετάλλευση, τις διακρίσεις του φύλου, καταγράφοντας  την, στην συνείδηση του καθένα από εμάς ,σαν  μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Στις αγωνιζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου

Του Τζέιμς Οπενχάιμ

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός στην ομορφιά της μέρας
χιλιάδες σκοτεινές κουζίνες, χιλιάδες μαύρες φάμπρικες
γεμίζουν ξάφνου με του ήλιου τη λαμπράδα
γιατί ο κόσμος μας ακούει να τραγουδάμε
«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα»

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός είναι και για τους άνδρες ο αγώνας μας
γιατί είναι των γυναικών παιδιά και τους γεννάμε πάλι,
φτάνει πια ο παιδεμός σ’ όλη μας τη ζωή,
πεινάνε οι ψυχές και όχι το σώμα μόνο
«δώστε μας Ψωμί, δώστε μας Τριαντάφυλλα»

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός αμέτρητες γυναίκες πεθαμένες
σμίγουν το θρήνο τους και λένε το παλιό τραγούδι του ψωμιού
οι σκλαβωμένες ψυχές τους γνώρισαν λίγη μόνον ομορφιά, τέχνη κι αγάπη.
Ναι, για το Ψωμί παλεύουμε και για τα Τριαντάφυλλα.

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες
το ξεσήκωμα των γυναικών είναι ξεσήκωμα όλης της ανθρωπότητας
όχι πια σκλάβοι και τεμπέληδες, δέκα που μοχθούν για έναν που ξαπλώνει
αλλά ένα δίκαιο μοίρασμα στ’ αγαθά της ζωής,

«Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφυλλα»

  Σήμερα 160 χρόνια μετά δυστυχώς ….

 Η βία είναι εδώ.

Η ανισότητα είναι εδώ.

Τα Στερεότυπα είναι εδώ.

Οι  Διακρίσεις είναι εδώ.

Ο  ρατσισμός είναι ακόμη εδώ.

Σήμερα τα κορίτσια οδηγούνται   βίαια σε  κλειτοριδεκτομή.

Σήμερα τα  κορίτσια  γεννιούνται και  είναι όμηροι , εκπορνεύονται πριν ακόμα ενηλικιωθούν.

Στην Ελλάδα  8 του Μάρτη 2017, οι γυναίκες  βιώνουν:

Την Ανεργία.

Τα  ευέλικτα ωράρια και τις ευέλικτες μορφές εργασίας.

Την εξοντωτική μεταβολή στους όρους εργασίας τη μείωση μισθού.

Την εκμετάλλευση.

Την αύξηση των κρουσμάτων βίας κατά των γυναικών στο σπίτι, στη δουλειά, σε δημόσιους χώρους, στο διαδίκτυο.

Την ανύπαρκτη υποστήριξη και τις δομές για την φροντίδα των παιδιών καθώς και  των ηλικιωμένων, και των ατόμων με αναπηρία.

Την μη αναγνώριση στην πράξη των επιλογών της προσωπικής ζωής.

 Τα στερεότυπα. 

 Τις προκαταλήψεις.

Την  μειωμένη συμμετοχή σε κέντρα λήψης αποφάσεων.

Είναι λυπηρό μετά από ενάμιση σχεδόν αιώνα  και παρά τα δικαιώματα που δίνουν οι νόμοι στις γυναίκες, να είναι μια απτή πραγματικότητα οι κάθε τύπου  διακρίσεις .

Δεν είναι λοιπόν τούτη η  μέρα για ανούσιες εκδηλώσεις.. αλλά  για σκέψη και προβληματισμό.

Από την γυναίκα σήμερα δεν λείπουν ούτε το γλέντι, ούτε το ξεφάντωμα ώστε να θέλει  να προσθέσει  ένα ακόμη….

Λείπει  ο αγώνας για την αξιοπρέπεια στη ζωή, την κοινωνία και τη δουλειά.