Search
Home

Το παιδί μπορεί να είναι θύμα εκφοβισμού αν παρατηρείτε:

-Αλλαγή στη συμπεριφορά του χωρίς εμφανή λόγο, δείχνει στενοχωρημένο, ανήσυχο, άκεφο, επιθετικό.

-Παρουσιάζει άρνηση να πάει στο σχολείο και προφασίζεται κοιλόπονο ή ναυτία ή άλλα ψυχοσωματικά προβλήματα, προκειμένου να αποφύγει να βρεθεί με τα άτομα που τον εκφοβίζουν.

– Φοβάται να πάει μόνο στο σχολείο, ή αλλάζει διαδρομή, ή συχνά παρακαλεί τους γονείς να το πάνε με το αυτοκίνητο ή με άλλον τρόπο.

-Κάνει συχνές απουσίες.

-Έχει διαταραχθεί ο ύπνος του και η διατροφή του – αλλαγές στις συνήθειές του.

– Παρουσιάζει πτώση στη βαθμολογία του.

– Στα διαλείμματα κρύβεται ή πηγαίνει κοντά στους δασκάλους που επιτηρούν στο προαύλιο του σχολείου.

– Γυρίζει σπίτι με λερωμένα ή σκισμένα ρούχα ή του λείπουν προσωπικά αντικείμενα.

– Δεν συμμετέχει σε σχολικές εκδηλώσεις ή εκδρομές.

– Ζητά συχνά χρήματα από τους γονείς γιατί δήθεν τα χάνει.

-Δεν το καλεί κανένας συμμαθητής σε πάρτυ και το ίδιο δηλώνει ότι δεν του αρέσει για συντροφιά κανένα παιδί από το σχολείο.

-Αρχίζει να τραυλίζει.

Δείχνει φόβο να χρησιμοποιήσει το κινητό του και ζητά να αλλάξει αριθμό κ.ά.

Τι μπορείτε να κάνετε…

-Ακούστε με προσοχή και ηρεμία όσα σας πει το παιδί σας.

-Διαβεβαιώστε το ότι το ζήτημα θα λυθεί.

-Καθησυχάστε το ότι δεν ευθύνεται το ίδιο για ό,τι συνέβη. Εξηγήστε του ότι ένα επιθετικό παιδί ίσως παρασύρει και τη μισή τάξη εναντίον του στόχου του. Το παιδί, ωστόσο, πρέπει να πεισθεί ότι το σύνολο των συμμαθητών του «σιγοντάρει» τους λίγους επιθετικούς από ανασφάλεια και όχι επειδή απαραίτητα συμφωνεί μαζί τους.

– Βοηθήστε το να καταλάβει ότι και το ίδιο είναι σε θέση να βάλει όρια σε όποιον το ενοχλεί· ίσως όμως χρειαστεί βοήθεια από ειδικό.

– Μην αναγκάσετε το παιδί να αντιμετωπίσει μόνο του εκείνους που το τρομοκρατούν, αν το ίδιο δεν αισθάνεται ότι είναι έτοιμο. Ειδικά, αν ο εκφοβισμός ασκείται από ομάδα παιδιών, πρέπει να πείσετε το παιδί ότι όπως ο επιθετικός αναζητεί συμμάχους, πρέπει κι εκείνος να μην είναι μόνος του αλλά να αναζητήσει φίλους, ώστε να αισθάνεται ότι ανήκει σε μια παρέα.

-Αναρωτηθείτε γιατί το παιδί σας αποδείχτηκε πιο εύκολο θύμα από άλλα παιδιά και το εκφόβισαν. Μήπως έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, νιώθει απροστάτευτο, αισθάνεται ότι μειονεκτεί;

– Τονώστε με κάθε τρόπο την αυτοπεποίθησή του.

-Αναπτύξτε καλή επικοινωνία με το παιδί σας από τη μικρή του ηλικία, ώστε να μπορεί να σας εκμυστηρεύεται ό,τι το απασχολεί ή του συμβαίνει.

– Όταν το πρόβλημα εντοπίζεται στο σχολικό περιβάλλον –στην τάξη, την αυλή ή και την έξοδο από το σχολείο–, να συζητήσετε άμεσα με το δάσκαλο και με το διευθυντή του σχολείου και, αν δεν βρείτε κατανόηση, με την αρμόδια διεύθυνση του υπουργείου Παιδείας.

– Ζητήστε από το δάσκαλο να επιμείνει ιδιαίτερα στην αξία της φιλίας και της αλληλοϋποστήριξης
των μαθητών.

-Προσπαθήστε να βρείτε σημεία στήριξης και σε άλλους γονείς, ώστε να μιλήσουν στα παιδιά τους και να υπάρχει μια κοινή αποφασιστική στάση, σε συνεργασία πάντα με το σχολείο, και χωρίς να στιγματίσετε ή να εξοστρακίσετε τα επιθετικά παιδιά σαν να λειτουργείτε αυτή τη φορά εσείς σαν όχλος – το επιθετικό παιδί πρέπει κι εκείνο να βοηθηθεί.

-Αν οι άλλοι γονείς αδιαφορούν και οι προσπάθειες των δασκάλων δεν αποδίδουν, με αποτέλεσμα το παιδί να παραμένει «παρίας» και αποκλεισμένο, βρείτε τρόπους να σπάσετε την απομόνωση, π.χ., διοργανώνοντας ένα πάρτυ ή μια εκδήλωση που θα «ανεβάσει» το παιδί στα μάτια των συμμαθητών του και θα το βγάλει από τη «γωνία».

– Ενθαρρύνετε το παιδί να συναναστρέφεται άλλα συνομήλικα παιδιά, π.χ., ξαδελφάκια, συμμαθητές από τα αγγλικά ή συμπαίκτες από αθλητικές ομάδες, κορίτσια από την τάξη του μπαλέτου κ.ά.

– Απευθυνθείτε σε ειδικό.

 

Από το βιβλίο

της Αλεξάνδρας Καππάτου

Ψυχολόγου –Παιδοψυχολόγου

Οι γονείς κάνουν την διαφορά