Ελλήνων Τέχνες

Οι Τέχνες των Ελλήνων βυθίζονται στο χρόνο για χιλιάδες χρόνια. Η κεραμική, μαρμαροτεχνία η αργυροχρυσοχοΐα η αγγειοπλαστική κατέχουν ξεχωριστή θέση στην σπουδαία μας πολιτιστική κληρονομιά .Με αυτές τις τέχνες πορεύονται ακόμα και σήμερα οι Έλληνες και ξεχωρίζουν στα πέρατα της γης. Μια που ενδελεχή αναφορά γίνεται  στο visitgreece.gr, με στόχο την ενημέρωση μέσα από την καταγραφή στα χρόνια που πέρασαν αλλά και στα χρόνια που ζούμε σήμερα ,σε μια προσπάθεια των ανθρώπων της τέχνης και όχι μόνο… να κρατήσουν ζωντανό όλο αυτό το θησαύρισμα.

Κεραμική, μαρμαροτεχνία, αργυροχρυσοχοΐα. Τέχνες που βυθίζονται στο χρόνο και απλώνονται στον ελληνικό χώρο, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Σήμερα, επιδέξιοι μάστορες και εμπνευσμένοι δημιουργοί – ακολουθώντας τα χνάρια της πατρογονικής παράδοσης – εξακολουθούν να παράγουν πραγματικά έργα τέχνης που κατέχουν εξέχουσα θέση στο συνολικό θησαύρισμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Με το χώμα, το νερό και τη φωτιά…

Η κεραμική τέχνη σηματοδοτεί με τα έργα της εποχές και χιλιετίες. Στον ελληνικό χώρο αναφύεται από την προϊστορία, ενώ ακμάζει εκρηκτικά κατά την ελληνική αρχαιότητα. Τα σχήματα, τα χρώματα, οι παραστάσεις των αρχαίων αγγείων (πίθος, αμφορέας, κρατήρας, οινοχόη, λήκυθος…) καθρεφτίζουν έναν ολόκληρο κόσμο, την καθημερινότητα και τις συνήθειες της κοινωνίας που τα δημιούργησε.

Τα κατάλοιπα τους – η πολυπληθέστερη κατηγορία ευρημάτων σε κάθε ανασκαφή- μαρτυρούν την εξέλιξη του πολιτισμού, συμβάλλοντας παράλληλα στην χρονογράφηση της ιστορίας.

Η νεότερη παραδοσιακή κεραμική, διαμόρφωσε τα δικά της μορφολογικά και τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά ανταποκρινόμενη στις ανάγκες της εποχής: πιθάρια και κιούπια για την αποθήκευση της σοδιάς στάμνες και φλασκιά για τα υγρά προϊόντα τσικάλια και πιατέλες για επιτραπέζια χρήση… Οι φόρμες είναι απλές, ενώ η διακόσμηση – αποκλειστικότητα των γυναικών των μαστόρων – χαρακτηρίζεται από λεπτότητα και ευαισθησία. Πλουμίδια όπως ταινίες  σπείρες πινελιές, αλλά και άνθη  φύλλα  ψάρια πουλιά καράβια… στολίζουν τον «ταπεινό» πηλό αναδεικνύοντάς τον σε δημιούργημα λαϊκής τέχνης.

Κύτταρα κεραμικής παραγωγής στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά. Τόσο στην ενδοχώρα ( σε περιοχές της Μακεδονίας, της Πελοποννήσου, της Θράκης και της Αττικής ) αλλά κυρίως στα νησιά (Θάσος, Λέσβος, Σάμος, Κρήτη, Σκύρος, Αίγινα, Ρόδος, Σίφνος) η νεότερη ελληνική κεραμική – από το 1700 και μέχρι το 1950 – γνώρισε ημέρες δόξας λαμπρές!
Σήμερα, οι τεχνίτες του πηλού, ακολουθώντας τα βήματα της κληροδοτημένης γνώσης, συνεχίζουν να πλάθουν με αγάπη και μεράκι κεραμικά αντικείμενα μοναδικής τέχνης και ομορφιάς.

Με τη σμίλη και το μαντρακά…

Το μάρμαρο, το ρωμαλέο αυτό υλικό, κατέχει από την αρχαιότητα τη σημαντικότερη ίσως θέση στις τέχνες και την αρχιτεκτονική της Ελλάδας.

Η μαρμαροτεχνία και η μαρμαρογλυπτική γεννήθηκαν στον Κυκλαδικό χώρο 3.200 χρόνια π.χ, χαρακτηρίζοντας με τα έργα τους έναν ολόκληρο πολιτισμό, τον Κυκλαδικό.
Η παράδοση της μαρμαροτεχνίας στο χώρο του Αιγαίου ανθίζει κατ’ εξοχήν στην Τήνο. Άφθονα σε μάρμαρο τα σπλάχνα του νησιού, άφθονα και τα μαστορικά χέρια, δίνουν πνοή και μορφή στην άψυχη πρώτη ύλη δημιουργώντας έργα αθάνατα. Ναοί βωμοί αγάλματα θεών μαρμάρινα ειδώλια… δημιουργούνται, καθιερώνοντας το νησί ως «μήτρα» της μαρμαροτεχνίας.

Από τότε, ο ήχος της σμίλης και του μαντρακά δεν σταμάτησε ποτέ να αντηχεί! Την εποχή της ενετοκρατίας, η τέχνη της μαρμαροτεχνίας – με κέντρα τον Πύργο και τα Υστέρνια στην Έξω Μεριά – γνωρίζει νέα άνθιση, φτάνοντας στο απόγειό της τον 18ο και 19ο αι. Ήταν τότε, που οι επιδέξιοι ντόπιοι τεχνίτες αξιώθηκαν μιας μεγάλης τιμής: σπάζοντας τα τοπικά όρια, αφήνουν την καλλιτεχνική τους σφραγίδα σε μνημειώδη κτίρια της ελληνικής πρωτεύουσας στολίζοντας περίτεχνα την Ακαδημία το Πανεπιστήμιο τη Βουλή το Αρχαιολογικό Μουσείο τη Μητρόπολη και πολλά άλλα τοπόσημα κτήρια της Αθήνας.

Σήμερα, η Τήνος θεωρείται το τελευταίο προπύργιο της τέχνης της μαρμαροτεχνίας στην Ελλάδα. Εδώ, όχι μόνο δεν «θάμπωσε» η παράδοση, αλλά το νησί εξακολουθεί να εμπνέει και να συσπειρώνει νέους τεχνίτες και αξιόλογους δημιουργούς.

Με τον χρυσό και το ασήμι…

Από τους προϊστορικούς κιόλας χρόνους, ο άνθρωπος μαγεμένος από τα αγαθά της φύσης που τον περιέβαλε, διάλεξε μερικά από αυτά για να τα κάνει στολίδια του!

Περιδέραια από πηλό δαχτυλίδια από όστρακα δόντια ζώων καρποί  όμορφες θαλασσινές πέτρες, επιστρατεύονται ως συμβολισμοί κύρους και εξουσίας, ως εκδήλωση ματαιοδοξίας και φιλαρέσκειας, ως έκφραση συναισθημάτων…
Το κόσμημα είναι ταυτισμένο με τον ελληνικό πολιτισμό. Βαθιές ιστορικές ρίζες συνδέουν την υψηλή τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας στην Ελλάδα, από την αρχαιότητα μέχρι τα νεώτερα χρόνια (17ος – 19ος αι.).

Η νεοελληνική τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας – κληρονόμος της αντίστοιχης αρχαίας και βυζαντινής – ακολούθησε την εξελικτική της πορεία στον χρόνο, ικανοποιώντας αισθητικές, λατρευτικές αλλά και πρακτικές – καθημερινές ανάγκες.
Πληθώρα εργαστηρίων δημιουργούνται – ιδιαίτερη άνθηση διακρίνεται στην Ήπειρο (φημισμένα παγκοσμίως τα γιαννιώτικα ασημικά ) και την Μακεδονία, πιο περιορισμένα στην Στερεά Ελλάδα, τα νησιά και την Πελοπόννησο με επίκεντρο τη Στεμνίτσα.

Με την εφαρμογή παραδοσιακών τεχνικών ( συρματερή σφυρήλατος εγχάρακτος κ.α.) σε λεπτοδουλεμένα σχέδια με έναν πολυθεματικό διάκοσμο, όπου κυριαρχούν εικόνες από τη φύση σπείρες  ρόδακες  μονοκέφαλοι και δικέφαλοι αετοί καράβια ήλιοι και αστέρια, δημιουργούνται περίτεχνα κοσμήματα – στην κυριολεξία μοναδικά – καθώς ακριβή αντίγραφά τους είναι δύσκολο να βρεθούν.