Γονείς … και… κρίση

Δεν θα χρειαστεί να πούμε πολλά για να καταλάβουμε τον τίτλο αυτού του άρθρου. Μας είναι γνώριμη απολύτως και η λέξη «κρίση» και η έννοιά της και οι συνέπειες που προκύπτουν από το ότι είναι πλέον οριστικά εγκατεστημένη στη καθημερινότητά μας.

Ως γονείς τη βιώνουμε ακόμη πιο επώδυνα και βασανιστικά γιατί η προβολή που κάνουμε στο μέλλον είναι βαθιά απογοητευτική για μας, αλλά χειροτερεύει απειλητικά όταν έρχονται στο προσκήνιο τα παιδιά μας. Αυτή η ανασφάλεια του μέλλοντος γίνεται συχνά η αιτία για λανθασμένες αποφάσεις και παρορμητικές επιλογές που αυτές με τη σειρά τους δημιουργούν ένα δυσβάσταχτο «τώρα».

Εύλογα λοιπόν γεννάται το ερώτημα: Πώς θα πορευτούμε από δω και πέρα; Πώς θα οδηγήσουμε το καράβι της οικογένειάς μας χωρίς να το ρίξουμε στα αβαθή ή ακόμη και σε υφάλους και ξέρες που δεν έχουμε μάθει να τις αναγνωρίζουμε γιατί ως τώρα μια χαρά αρμενίζαμε με ούριους ανέμους και φουσκωμένα πανιά;

Πόσα αποθέματα αισιοδοξίας χρειάζεται να έχουμε ή αν δεν έχουμε πού να ψάξουμε να τα βρούμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας ακόμη και μέσα στη καταιγίδα;

Όσο η εστίασή μας γυρίζει γύρω τριγύρω από τα υλικά μας αγαθά, όσο φοβόμαστε πως θα χάσουμε τα κεκτημένα, όσο ανησυχούμε για το αβέβαιο μέλλον, όσο κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα, όσο η καρδιά μας λαχταρά να κλείσουμε τα μάτια και να ξαναβρεθούμε στο παρελθόν, όσο η ανασφάλεια και η αμφιβολία κατακερματίζουν την πίστη και την ελπίδα πως είναι νόμος πως ότι πέφτει σηκώνεται, οι πιθανότητες για εξισορρόπηση της ατμόσφαιρας μέσα στο σπίτι μειώνεται.

Αναμενόμενο να ακουστεί επιπόλαιο και γλυκανάλατο εκείνο το «ότι πέφτει σηκώνεται». Υπάρχουν πολλά θα πει εύστοχα κάποιος που πέφτοντας απλά παύουν να υπάρχουν άρα δεν ξανασηκώνονται. Μια αισιόδοξη οπτική σ’ αυτή τη θέση θα ήταν να διευρύνουμε λίγο τη συνείδησή μας και να κατανοήσουμε πως όχι δεν παύει να υπάρχει απλά αλλάζει μορφή, μεταλλάσσεται, μετουσιώνεται σε κάτι άλλο, οδεύει αλλού αλλιώς.  Καμιά φορά και μόνον εφόσον θέλουμε να είμαστε από εκείνους που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, αυτό το καινούριο που φέρνει το «πέσιμο» είναι αυτό που ίσως θα τολμούσαμε αν αφήναμε τον εαυτό μας ελεύθερο να επιλέξει.

Ας έχουμε πίστη, ας έχουμε βεβαιότητα πως τα πράγματα οδεύουν εκεί που χρειάζεται. Ας είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την όποια αλλαγή με γνώμονα τη γενναιότητα της ψυχής μας να συν+χωρέσουμε ανοίγοντας την αγκαλιά μας για το καινούριο.

Γονείς σε κρίση, περιμαζέψτε τα υπολείμματα της αγάπης σας για τη ζωή και βρείτε την ευκαιρία να ασχοληθείτε με το «Είμαι» και όχι με το «Έχω». Συζητήστε με τα παιδιά (όποιας ηλικίας) τα καινούρια δεδομένα, είτε αυτά είναι ένα μικρότερο σπίτι, μια μετοίκιση σε άλλη περιοχή, μια αλλαγή σχολείου, ένας περιορισμός των δραστηριοτήτων τους ακόμη και των συνηθειών όλης της οικογένειας. Βρείτε την ευκαιρία να στοχεύσετε στη συνεργασία, στην ένταξη των παιδιών σε πιο υπεύθυνες θέσεις μια που ίσως μπορεί να χρειαστεί να λείπετε πιο πολύ από το σπίτι για περισσότερη δουλειά ή ακόμη και το ανάποδο, να είστε περισσότερες ώρες μέσα στο σπίτι λόγω έλλειψης δουλειάς.

Ας καθίσουμε ξανά όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και ας συντονίσουμε τη ανταλλαγή των ιδεών των σκέψεων και των συναισθημάτων μας. Ας γίνει τούτη η κρίση η ευκαιρία για επικοινωνία. Ας ψάξουμε να βρούμε κάθε αφορμή για λίγη χαρά που έρχεται από την επιθυμία να στοχεύσουμε διαφορετικά, να ονειρευτούμε. Ας παρατηρήσουμε πόσο ευρηματικά μπορούν να είναι τα παιδιά αν πράγματι τους δώσουμε λόγο και θέση στη καθημερινότητα που μοιάζει να διαφοροποιείται. Ας βάλουμε λίγο χιούμορ στη ζωή μας. Ας παίξουμε λίγο περισσότερο. Ας βρούμε ευκαιρίες να γελάσουμε όλοι μαζί βλέποντας ίσως μια αστεία ταινία. Ας κάνουμε μικρούς και μεγάλους περιπάτους στη φύση, στο κοντινό παρκάκι, ή στο αλσάκι της διπλανής συνοικίας. Η φύση είναι θαυματουργή σε θέματα ισορροπίας και γαληνεύει το νου και τη καρδιά ανέξοδα και αποτελεσματικά. Κι αν η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι «Και που να βρω το κουράγιο;». Η απάντηση είναι από την αγάπη σου προς αυτόν ή αυτούς τους νέους ανθρώπους που έφερες στο κόσμο και σε επέλεξαν για προπονητή. Γιατί αυτό χρειάζεται να είναι ένας γονιός. Ένας προπονητής ζωής με ασίγαστη την αγάπη του για τον προπονούμενο.

Οι δοκιμασίες είναι ευκαιρίες εξέλιξης δεν είναι συμφορές. Οι δυσκολίες έρχονται για να τις ξεπερνάμε και να βγαίνουμε από αυτές πλουσιότεροι και σοφότεροι.

Και για να μην παρεξηγηθούν τα λεγόμενα. Ε! Δεν θα ευχαριστήσουμε κιόλας αυτούς που μας έφεραν ως εδώ!

Γράφει η

Ερατώ Χατζημιχαλάκη

Οικογενειακή Σύμβουλος