Πως μας έφτασαν ως εδώ;

Ζουλήξτε τους, στύψτε τους, πιείτε τους το αίμα.

Είναι Έλληνες βρε, αντέχουν.

Έχουν δοκιμαστεί στους αιώνες των αιώνων.
Σκληρόπετσοι είναι και τελευταία οι ηγέτες τους ,αφού όλο και τους αφαιρούν εκείνο που έμενε αναλλοίωτο στους αιώνες των αιώνων…
Την περηφάνια.
 Οι μεγάλοι οι προύχοντες θέλουν και καλά να μας σώσουν γιατί βρισκόμαστε πλέον στο γρεμό.
Κι ο απλός Έλληνας λέει έχει απορίες.
Πώς φτάσαμε εδώ ρε παιδιά;
Πού μας φτάσανε ρε αδέρφια;
Δεν έμεινε μία στα ταμεία του κράτους. Τινάξανε την μπάνκα στον αέρα.
Αλήθεια κι εγώ σε τι ευθύνομαι;
Και τους φόρους μου πληρώνω, και πανωτόκια και χαράτσια και έχω και δύο παλληκάρια άνεργα.
Εμένα με ρώτησε κανείς;
Ρώτησε πώς τα βγάζω πέρα;

Πως πλέον πεινάω;
Εγώ δεν έχω off shore εταιρείες, δεν έχω ομόλογα, δεν έχω κότερα, δεν έχω καταθέσεις, δεν έχω τίποτα, παρά μόνο εκείνο το πείσμα του Έλληνα που με κάνει να αντέχω τις δυσκολίες.
Α, έχω και περηφάνια που εάν οι μεγάλοι ξέχασαν τι είναι, να τους θυμίσω ότι είναι εκείνο που με κάνει και θυμώνω πολύ, οταν με λένε λαμόγιο, όταν με λένε πεινάλα, όταν με λένε απατεώνα.
Γιατί εγώ τα φέρνω βόλτα με τρεις στο λάδι τρεις στο ξύδι και δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ γιατί είχα πάντα την ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Κι απορώ…. Πού είναι εκείνοι που τα έφαγαν;
Πού είναι εκείνοι που έχουν τεράστιες καταθέσεις σε ξένες τράπεζες, πού είναι οι κουμπάροι, οι παρακούμπαροι, οι μοναχοί και οι ιερομόναχοι, οι πολιτικοί και οι πολιτευτές που ενέχονται σε χιλιάδες λαμογιές και μένουν ατιμώρητοι;
Και τι λέει  το σύστημα; Ο απλός πολίτης θα πληρώσει όλα αυτά για τα οποία δεν ευθύνεται.
Θα πληρώσει τα αβάσταχτα μέτρα που του επιβάλλει  η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. Γιατί ήταν λέει λαμόγιο.

Ποιος, ο κυρ-Γιώργος ο μεροκαματιάρης, λαμόγιο;
Τι μας λέτε ρε;
Μας παραμυθιάζετε με φούμαρα, λέτε τάχα ότι θα μας σώσετε, θα μας βγάλετε από το αδιέξοδο κι εμείς αναρωτιόμαστε και λέμε, μήπως; Δυστυχώς, δεν υπάρχει μήπως.
Υπάρχει μία από τα ίδια.
Δεν φέρνει κανένας καμία καινούρια πρόταση, γιατί όποια πρόταση κι αν καταθέτει προεκλογικά, τελικά δεν είναι δική του. Ή κλεμμένη είναι ή δοσμένη του την έχουν σε χαρτάκι. Κάτι σαν ραβασάκι δηλαδή.

Κι εκείνο που με θυμώνει πιο πολύ, ως απλό πολίτη, καθημερινό, μεροκαματιάρη, αλλά τίμιο, με ιδέες και αγάπη για την πατρίδα μου, είναι που με βρίζουν κάποιοι ανιστόρητοι, που με χλευάζουν, που μου δίνουν καρπαζιά και θέλουν να σκύψω πιο κάτω για να μου δώσουν ακόμα δυνατότερη.
Εκείνοι που δεν είχαν ποτέ ιστορία και ψάχνουν να την βρουν μέσα από τους δικούς μας αρχαίους θησαυρούς, που τους έκλεψαν κάποτε και δεν τους τιμώρησε κανένας γι’ αυτό.
Ως πότε λοιπόν εγώ ο απλός αλλά περήφανος Έλληνας θα ακούω τα σχολιανά μου από κάποιους οι οποίοι το παίζουν ισχυροί;

Έως πότε θα ζητιανεύω βοήθεια από ξένα κράτη;
Ως πότε θα με βρίζουν τα ξένα μέσα ενημέρωσης;
Μπούχτισα! βαρέθηκα!  αηδίασα και θέλω τώρα! από αυτούς οι οποίοι κυβερνούν τη χώρα μου, να αποκαταστήσουν το όνομά μου, την ιστορία μου, την αξιοπρέπειά μου!
Δεν θέλω άλλη ζητιανιά γιατί δεν είμαι ζητιάνος!
Είμαι ένας υπερήφανος Έλληνας! Είμαστε υπερήφανοι Έλληνες και απαιτούμε σεβασμό, όχι ξεπεσμό και ξευτίλα.
Μπορεί κάποιος να ανυψώσει το ηθικό μου;
Μπορεί κάποιος να πει όχι σε αυτούς που έχουν απλώσει τα μεγάλα τους χέρια που τα χρησιμοποιούν για πολλούς και διάφορους σκοπούς, να τους σταματήσει;
Αν κάποιος μπορεί, είμαι μαζί του.
Είμαστε μαζί του.
Όχι άλλη ντροπή για τους Έλληνες.