Μάνα … Νυν και Αεί…. 8 Μαΐου 2016 Αρχίζω Μάνα … και… τότε και… τώρα και… αύριο και… πάντα Η Μάνα πρέπει να γιορτάζει κάθε μέρα.. κάθε λεπτό… κάθε στιγμή… Δύο άσπρα χέρια που γίνονται μια Απέραντη Αγκαλιά … Πυξίδα… Παρηγοριά … Δύναμη… πρέπει να τιμούνται και να γιορτάζονται Αέναα.. Το ποίημα «Μάνα» του Παλαιστίνιου ποιητή Mαχμούτ Νταρουίς κτυπάει κατευθείαν στην καρδία! Όλα. Δόξα.. χρήμα.. εξουσία.. ματαιοδοξία… στέκουν πολύ… μικρά στο μέτρημα με την Αγκαλιά της Μάνας. Δεν μπορούν να συγκριθούν με την πηγή της Αγάπης … της Ζωής που συμβολίζει η Μητρική Αγκαλιά..!!!! «Το ψωμί της μάνας μου», του Παλαιστίνιου ποιητή Mαχμούτ Νταρουίς Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου Ο καφές της μάνας μου Το άγγιγμά της Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις Μέρα τη μέρα Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου Την ώρα του θανάτου μου Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη Που την αγίασαν τα βήματά σου Δέσε μας μαζί Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου Μπορεί να γίνω αθάνατος Μπορεί να γίνω Θεός Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου Αν καταφέρω και γυρίσω Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου Δίχως την ευχή σου Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ Μεγάλωσα πολύ Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί Για να βρω με τα χελιδόνια Το δρόμο πίσω Στην άδεια σου αγκαλιά. Share Tweet Share
