Εκεί ψηλά στα όμορφα Γεράνεια όρη, σε μια αετοφωλιά, χρόνια τώρα σε έναν απόκρημνο βράχο υπάρχει το γνωστό σπήλαιο ασκητήριο, όπου στο βάθος του φυλασσόταν και φυλάσσεται το ιερό χαριτόβρυτο λείψανο του Οσίου Παταπίου. Σε ένα γκρίζο και άγριο περιβάλλον με πανέμορφη θέα. Δεν υπήρχε μέχρι και το 1904 τριγύρω τίποτα, παρά μόνο ίχνη γκρεμισμένων πρόχειρων μικροκατασκευών ίσως κάποιων κελιών.

Σήμερα στον Αγιασμένο αυτό τόπο λειτουργεί η γνωστή σε όλη τη χώρα και όχι μόνο, Μονή του Οσίου Παταπίου. Λειτουργεί επίσημα από τις 19 Σεπτεμβρίου 1953. Όμως, η ιστορία της αρχίζει το 1937 με όραμα του έφηβου μαθητή της Ιερατικής Σχολής Κορίνθου, Κυριάκου Μαρμαρινού του εκδημήσαντα   Αρχιμανδρίτη και Πρωτοσύγγελου της Μητρόπολης Κορίνθου. Σύμφωνα με τα όσα έχουν γραφεί σε αρκετά βιβλία σχετικά με τον βίο και τα θαύματα του Οσίου, ο τότε 16χρονος μαθητής, μετά από επίσκεψη και προσκύνημα στο Σπήλαιο, ένιωσε βαθύ πνευματικό κλονισμό, τότε θέλησε και του ήρθε η επίμονη σκέψη να καταφέρει κάποια στιγμή να ιδρύσει Μοναστήρι.

Όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Στυλ. Παπαδόπουλος, την ίδια νύχτα συνέβη κάτι θαυμάσιο. Τους εμφανίστηκε ο Όσιος Πατάπιος. Στεκόταν γαλήνιος και φωτεινός πάνω στη Λάρνακά του, κοίταζε τον Κυριάκο και του επανέλαβε πειστικά και βεβαιωτικά «θα γίνει»!

Πώς δηλαδή θα γίνονταν η επιθυμία του μικρού Κυριάκου που ένιωσε φόβο και εσωτερική αγαλλίαση. Δεν ανέφερε τίποτα σε κανέναν, μέχρι το 1939, όταν έγινε Μητροπολίτης Κορίνθου ο Μιχαήλ Κωνσταντινίδης. Η Κορινθία πληγώθηκε αρκετές φορές, όπως όλη η Ελλάδα, εθνικές περιπέτειες, πόλεμος του’40, κατοχή. Ο Κυριάκος το 1943 χειροτονείται διάκονος και ονομάζεται Νεκτάριος και το 1945 έλαβε την Ιεροσύνη. Εργαζόταν ως κατηχητής ιεροκήρυκας, μα δεν ξεχνούσε το Μοναστήρι.

Άρχισε έναν μεγάλο αγώνα να εξοικονομήσει χρήματα για το Μοναστήρι, να σχεδιάζει και να ονειρεύεται. Το 1948 κατόρθωσε να χτίσει τρία κελιά. Τον επόμενο χρόνο την τραπεζαρία. Παράλληλα, εργάζεται και προετοιμάζει πρόσωπα για το μοναστήρι, το οποίο θα ήταν γυναικείο.

Από τα πολυπληθή κατηχητικά του κάποιες κοπέλες εκδήλωσαν την επιθυμία να μονάσουν, ο τότε Μητροπολίτης Προκόπιος αφήνει τους δισταγμούς του μετά από νυχτερινή εμφάνιση του Οσίου και αναθέτει το 1951 στον πατέρα Νεκτάριο την συνέχιση των προσπαθειών για την ίδρυση της Μονής.

Του παρέχει υποστήριξη και την 1η Αυγούστου 1953 εγκαθίσταται η πρώτη μοναχή, ενώ με τρίμηνο αναλαμβάνει την ηγουμενία η Στυλιανή Γουσοπούλου. Άρχισαν να έρχονται και άλλες κοπέλες για να μονάσουν. Τα πρώτα χρόνια η ζωή του Μοναστηριού που λειτούργησε από την αρχή σαν κοινόβιο. Υπήρξαν πολύ δύσκολα. Δεν υπήρχε δρόμος για να μετακινηθεί κανείς, ούτε ρεύμα, ούτε νερό για το οποίο έπρεπε να περπατούν 3 ώρες, χειμώνα καλοκαίρι.

Οι μοναχές με την πνευματική καθοδήγηση του πνευματικού τους πατέρα Νεκτάριου, ιδρυτή κτήτορα της Μονής και πνευματικού λειτουργού, αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση και πολύ προσευχή.

Τα εμπόδια που αντιμετώπισαν ήταν πάρα πολλά, τόσο τα στοιχεία της φύσης, όσο και την βασανιστική πείνα. Ιδιαίτερα οι πρώτες μοναχές, κατάφεραν να επιζήσουν με την προσευχή και βεβαίως με τις επανειλημμένες θαυματουργικές επεμβάσεις του Οσίου Παταπίου. Δεν τις βοήθησε πνευματικά, αλλά τις έσωσε και από πυρκαγιά, από άγρια στοιχεία της φύσης, ακόμα και από ομαδικές ασθένειες.

Όταν η πείνα τους έφτανε στα όρια, παρουσιάζοντάς τους ξαφνικά τρόφιμα που δεν είχαν και δεν περίμεναν να τους έρθουν από πουθενά.

Όπως μας ανέφεραν μοναχές, θαυματουργικά πήραν ρεύμα μετά από 30 χρόνια που λειτουργούσε κάτω από φως των κεριών.

Οι προσπάθειες που κατέβαλαν ήταν τεράστιες για να κτιστεί το μοναστήρι. Μόνο ένα γαϊδούρι ήταν το μέσο μεταφοράς των υλικών σε ανύπαρκτους δρόμους.

Η προσευχή φροντίδα του κτήτορα της Μονής, η αφοσίωση η πολύωρη χειρωνακτική εργασία των μοναζουσών και πάνω από όλα η προστασία του Αγίου ήταν αυτά που έκαναν την Ιερά Μονή του Οσίου Παταπίου, σπουδαίο μοναστικό κέντρο. Το ιερό λείψανο του θαυματουργού Οσίου έγινε Πανελλήνιο Προσκύνημα.

Η Ιερά Μονή αυτή, αποτελεί έναν από τους λαμπρούς φάρους του Χριστιανισμού. Είναι η κοιτίδα ενδυνάμωσης της πίστης μας. Στέκεται εκεί ψηλά στα Γεράνεια και δίνει στους επισκέπτες την δύναμη και το κουράγιο να προχωρήσουν στις δυσκολίες της ζωής. Όσοι βρίσκονται κοντά στον Όσιο Πατάπιο, δέχονται τη χάρη του, η οποία γεμίζει τις καρδιές από αγάπη, ταπεινότητα, αγαλλίαση.

Η γαλήνη, η ηρεμία, το δέος, η αγάπη προς τον άνθρωπο, η βαθιά πίστη προς τον Τριαδικό Θεό, βρίσκουν ουσία και γίνονται πραγματικότητα στο Ιερό Μοναστήρι του Οσίου Παταπίου.